Ανασυντάσσεται σιγά σιγά ο χώρος της Κεντροαριστεράς. Μετά και την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Γιάννη Ραγκούση και τις οργιώδεις «φήμες» για επικείμενη έφοδο και του Σταύρου Θεοδωράκη στην κούρσα για την ηγεσία της «μεγάλης προοδευτικής παράταξης», όλα δείχνουν ότι αυτός ο «ενδιάμεσος χώρος» ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον δε θα μείνει ακέφαλος. Ή –για την ακρίβεια- θα γίνει μεγάλη μάχη για το ποιος θα καθίσει στην καρέκλα του αρχηγού.
Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι –πέρα από τον προσδιορισμό της «γεωγραφικής» θέσης του στο πολιτικό σκηνικό και πέρα από διάφορα άλλα ασαφή επίθετα (προοδευτικός, μεταρρυθμιστικός, δημοκρατικός), ο χώρος αυτός πρέπει να αποφασίσει για την πολιτική του πρόταση και τον προσανατολισμό του. Η μέχρι στιγμής κοινοβουλευτική δραστηριότητα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης έχει δείξει ότι σε όλα σχεδόν τα στρατηγικής σημασίας ζητήματα, οι βουλευτές της «προοδευτικής παράταξης» οχυρώνονται πίσω από το νεοφιλελεύθερο αφήγημα της ΝΔ (τα πρόσφατα νομοσχέδια για την κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ και την παιδεία είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα).
Η ίδια η διαδικασία ανασυγκρότησης του εν λόγω χώρου, είναι όμως δηλωτική αυτής της κρίσης προσανατολισμού. Γιατί το ζήτημα δεν είναι η πληθώρα των υποψηφίων για τη θέση του επικεφαλής. Αυτή, κάτω από συνθήκες, θα μπορούσε να είναι και θετική, αν οι διαφορετικές υποψηφιότητες εξέφραζαν διακριτές πολιτικές προτάσεις για το μέλλον αυτού του χώρου.
Αντίθετα, όμως, η προσπάθεια είναι να ανασυγκροτηθεί αυτός ο χώρος «μέσω των αρχηγών του». Η συμμετοχή του ενός ή του άλλου προσώπου – όπως ο Καμίνης ή ο Θεοδωράκης- θεωρείται έναυσμα για τη διεύρυνση του κοινωνικού ακροατηρίου της ΔΗΣΥ προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Ποιες είναι όμως, οι πολιτικές διαφορές που έχουν, για παράδειγμα, αυτά τα δύο πρόσωπα; Και –ακόμα πιο ενδιαφέρον- οι ουσιώδεις διαφορές τους με τη ΝΔ για τη στρατηγική εξόδου από την κρίση, για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας;
Άλλα πράγματα σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν οι υποψήφιοι αρχηγοί. Ο Γιάννης Ραγκούσης χθες, αφού πρότεινε τη μείωση της φορολογίας στα φυσικά πρόσωπα και τις επιχειρήσεις ως όρο για την ανάπτυξη της οικονομίας (ό,τι ακριβώς προτείνει και η ΝΔ), ξεκαθάρισε το διακριτό της δικής του υποψηφιότητας:
«Όποιος με ψηφίσει θα ξέρει ότι θα δώσω τη μάχη, η προοδευτική παράταξη να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Εάν ψηφιστεί κάποιος άλλος που προτείνει κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ, να γνωρίζουμε ότι αξιωματική αντιπολίτευση θα είναι ο Τσίπρας», τόνισε ο Γιάννης Ραγκούσης, υποσχόμενος δηλαδή ότι η δική του παρουσία στο τιμόνι εγγυάται τη δεύτερη θέση για την «προοδευτική παράταξη».
Βέβαια, η τροπή αυτή των πραγμάτων προς την παρέλαση προσώπων δε θα μπορούσε να αποφευχθεί όσο υπάρχει το καταστατικό πρόβλημα της διαδικασίας: η εκλογή αρχηγού -που θα γίνει από το «μεγάλο» λαϊκό ακροατήριο- θα προηγηθεί του ιδρυτικού συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, το οποίο και θα αποφασίσει για την πολιτική κατεύθυνση του νέου φορέα, θα ξεκαθαρίσει την ιδεολογική του ταυτότητα και θα εκλέξει πολιτικά όργανα. Όλα, όπως φαίνεται, σύμφωνα με τις διαθέσεις του νέου αρχηγού…
