Είναι γνωστό ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και είναι αξιοθαύμαστο όταν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να τη διατηρήσει μέχρι το τέλος…
Αυτό σκέφτεται κανείς, διαβάζοντας τη δήλωση του επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρου Θεοδωράκη στην εφημερίδα «Ειδήσεις» του Σαββατοκύριακου.
«Το Ποτάμι έχει δυνητική ψήφο γύρω στο 10%», είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα, όταν ρωτήθηκε για την καθοδική πορεία του κόμματος. Και πρόσθεσε: «Έχουμε, δηλαδή, μεγάλη δεξαμενή και αυτή θα μας στηρίξει όταν φτάσουμε στις εκλογές».
«Δυνητικά» βέβαια πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. «Δυνητικά» το Ποτάμι θα μπορούσε να μην «έπεφτε» σε ψήφους στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, χάνοντας 6 έδρες από την προηγούμενη Βουλή. Όπως, «δυνητικά» θα μπορούσε να μη χάσει άλλους 5 βουλευτές στη νέα Βουλή (από τους 11), σε μια κοινοβουλευτική ομάδα που εδώ και μήνες φυλλοροεί…
Αλλά, πέρα από τα «εν δυνάμει», η «εν ενεργεία» εξέλιξη των πραγμάτων έδειξε ότι ένα κόμμα που προσπάθησε να συγκροτήσει το ακροατήριό του πάνω στην ίδια την άρνηση ύπαρξης των κομμάτων (δεν είμαστε κόμμα, είμαστε κίνημα, έλεγαν συνεχώς στην αρχή), έθετε ταυτόχρονα και τα όριά του.
Η προσπάθεια αποϊδεολογικοποίησης της πολιτικής και «ουδετεροποίησης» εννοιών όπως η «μεταρρύθμιση», η επίκληση σε ένα στείρο τεχνοκρατισμό χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και οραματικό πρόταγμα για την κοινωνία, φαίνεται να καθιστά σταδιακά το Ποτάμι πολιτικά περιττό.
Τώρα που το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία «ανανεώνονται» και ξαναβρίσκουν τη συσπείρωσή τους, φαίνεται ότι επιστρέφουν και όσοι ψηφοφόροι την προηγούμενη περίοδο βρήκαν έκφραση στο Ποτάμι. Χαρακτηριστικό του εγγενούς προβλήματος του Ποταμιού, η πορεία των αποχωρησάντων βουλευτών του, άλλοι εκ των οποίων «τράβηξαν» για τη (μεγάλη) «Κεντροαριστερά» και άλλοι έσπευσαν κατ’ ευθείαν να στηρίξουν τη (μεγάλη) προσπάθεια του Κυριάκου…
Γ. Δ.
