«Όποιος ασχολείται επιστημονικά με το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό κάνει διαχείριση ζημιάς και η προσπάθειά του είναι να γίνει η μικρότερη δυνατή ζημιά και μετά αυτό το πράγμα να μπορέσει να τραβήξει έναν άλλο δρόμο» είπε, μεταξύ άλλων, κατά τη συζήτηση επίκαιρης επερώτησης βουλευτών της ΝΔ, ο αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος για θέματα μεταναστευτικής πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας.
Αν υποθετικά ωστόσο υπήρχε κάπου απομονωμένη η φράση, σε κουίζ πολλαπλής επιλογής για παράδειγμα, πιο εύκολα θα αποδιδόταν σε κάποιον ακροδεξιάς κοπής πολιτικό, αφού η ζημιά παραπέμπει σε καταστροφή υλικών αντικειμένων, την ίδια στιγμή που το προσφυγικό αφορά πρωτίστως ανθρώπινες ζωές που πασχίζουν να διασωθούν, επομένως η χρήση της συγκεκριμένης ορολογίας είναι τουλάχιστον (!) άστοχη.
Τα σοβαρά λεκτικά ατοπήματα όπως το συγκεκριμένο, μπορεί να τα προσπεράσει κανείς ή τουλάχιστον να μην τους αποδώσει τη δέουσα σημασία σε δύο περιπτώσεις: Αν ισχύει το θετικό σενάριο, αν δηλαδή το κυβερνητικό στέλεχος που τα εκστομίζει έχει κατά γενική ομολογία πετύχει στην αποστολή του ή έστω βαδίζει σε έναν τέτοιο δρόμο, πράγμα που δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να πει για τον κ. Μουζάλα (παρά μόνο αν είναι ο …Πρωθυπουργός).
Ή (2η περίπτωση - αρνητικό σενάριο) αν κάποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πράγμα που σημαίνει ότι του μοιάζει - για να θυμηθούμε και τον Μάνο Χατζηδάκι. «Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών».
Κ. Π.
