Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αρχίσει ήδη να περιοδεύει δώθε κείθε και να φωτογραφίζεται επιδεικνύων αποκριάτικο ενδιαφέρον για τα προεκλογικά αξιοθέατα. Εκεί που τον ξεναγούνε, έχει πάντα το χέρι στην τσέπη, όχι επειδή είναι έτοιμος να βγάλει να ρίξει ψιλά στον δίσκο υπέρ των ορφανών ψηφοφόρων και φόρων ούτε επειδή προσπαθεί, διευρύνοντας το οικοπεδικό σχεδιάγραμμα του σώματός του, να αποσβέσει την μπακούλα του, όπως έκανε ο Κωστάκης ο Καραμανλής και εσχάτως και ο Αλέξης Τσίπρας. Έχει το χέρι στην τσέπη, επειδή είναι αντράκι-αντράκι και εννοείται ότι έχει πέσει σύρμα να μη διανοηθεί να φωνάξει κανείς σε ακτίνα 369 εκατομμυρίων χιλιομέτρων «αντράκι-αντράκι… ποντίκι!». Όλοι εκείνοι που τον κάνουν παρέα γνωρίζουν ότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, μπορεί να βρεθεί σκαρφαλωμένος σαν κοάλα πάνω στον φωτογράφο και να μπουκώσει και τον φακό της κάμερας, δεδομένου ότι ακόμα είναι καθηλωμένος στο στοματικό στάδιο του Φρόιντ και παρηγορείται με το πιπίλισμα. Μπορεί να μην είναι κόρη σοσιαλίστρια το παλικάρι, αλλά ποιος είπε ότι οι νεοφιλελέ κόρες δεν σκιάζονται τα μη διαπιστευμένα τρωκτικά.
Όταν του δείχνουνε του Κυριάκου του Μητσοτάκη τα πέριξ…, δηλαδή όλα τα λαμπόγυαλα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός συνοφρυώνεται καταλλήλως και παρατηρεί σε βάθος τις καταστάσεις με ένα ύφος που λέει: «Πω πω, πόσο χάλια είναι τα… αυτά!». Συμπάσχει ασύλληπτα, αλλά κάπου στο βλέμμα του διακρίνεις το πολύ ενδεχόμενο ενδεχόμενο να βάλει τα γέλια, γιατί στο βάθος τού φαίνεται αστείος ο εαυτός του συμπάσχων. Και τελικά ίσως δεν έχει πάρει τόσο σοβαρά τον εαυτό του. Αυτό είναι και το κοινό του χαρακτηριστικό με τον Αλέξη Τσίπρα. (Ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Μητσοτάκης είναι Πάνοι Καμμένοι). Το αποποιείται όμως μετά βδελυγμίας, για να μην πάρει τιμωρία και φάπα από τον επικοινωνιολόγο του. Παρά την τιμωρητική ασυλία της οποίας χαίρουν οι Μητσοτάκηδες – και όχι μόνο – στη χώρα, ο Κυριακούλης είναι γεννημένος καρπαζοεισπράκτορας και φαίνεται κι από τα διάφορα τικ του ότι μονίμως τελεί υπό το καθεστώς φόβου για κάποια επικείμενη σφαλιάρα. Στη χαριτωμένη του αυτή αδυναμία βασίζεται και ο διαστροφικός Σόιμπλε και τον θέλει για προσωπική του φαποδόχο. Όπως όλοι οι κακοί μάγοι, θέλει κι αυτός είτε μια μαύρη γάτα να χαϊδεύει είτε έναν Κυριάκο να καρπαζώνει.
Αντιθέτως, ο Αλέξη Τσίπρας είναι αδιόρθω- αναρχί-, τις ρίχνει τις φάπες, δεν τις λαμβάνει. Φαπώνει τον επικοινωνιολόγο του, φαπώνει τους συνεργάτες του, φαπώνει τους πρωθυπουργούς ξένων κρατών, κι αν δεν σεβότανε τους αιώνες της και τις ανατολικογερμανικές τις καταβολές, θα είχε φαπώσει και την Άνγκελα Μέρκελ. Είναι η φαντασίωσή του η μερκελική σβερκάδα κάτω από την ατημέλητη σερνικοθήλυκη κουάφ.
Η έξις αυτή του έχει γίνει έβδομη φύση (οι προηγούμενες φύσεις ήταν κατειλημμένες και τις έχουμε δει να εναλλάσσονται κατά τα δύο πρώτα χρόνια της πρωθυπουργίας του) και δεν μπορεί να την αποβάλει με τίποτα. Θες επειδή του άρεσε πολύ όταν έκανε «σύννεφο» στα άλλα μέλη του δεκαπενταμελούς στο σχολείο, θες επειδή ήτανε πάντα ο πρώτος που φάπωνε τα κουρεμένα γίδια όταν σκάγανε μύτη μετά το μπαρμπέρικο, πάντως του είναι αδύνατο να συγκρατήσει την παλάμη του. Η αλήθεια είναι ότι λόγω της μόδας με τις «χαίτες» κατά τη μαθητική του δεκαετία, δεν ικανοποίησε ποτέ πλήρως τις σβουρηγματικές του ανάγκες. Γι’ αυτό έγινε άλλωστε και πρωθυπουργός. Για να έχει πεδίο δόξης ευρύ. Στο μεταξύ αλλάξανε και τα κουρέματα. Είναι και τυχερούλης. Έχει άστρο. Τον διασταύρωσε η ζωή και με τον Ζ.Κ. Γιούνκερ που είναι επίσης σεσημασμένος ρίπτης φαπών… οπότε εκπαιδεύτηκε τρώγων και ανοίχτηκε τέντα…, το τερμάτισε. Η φάπα στον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, εν ολίγοις, δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Σε όλες τις συνόδους, τις συναντήσεις και τις εκδηλώσεις που συμμετέχει, Έλληνες και ξένοι πορεύονται με τον σβέρκο στην καμούφλα. Συζητείται κρυφίως να επιστρέψουνε στη διπλωματική μόδα τα ζιβάγκο. Ο τύπος στην ανάβει πριν καλά-καλά το καταλάβεις.
Αλλά αυτό είναι κάτι που ήδη το γνωρίζουμε και θα κληθούμε προσεχώς, ως σβερκάτη ρωμιοσύνη, να το μαρτυρήσουμε πολύ πιο εμπεριστατωμένα…
