Σκεπτόμενη Αμερική vs Τραμπ. Τατιάνα εναντίον Λαγού. Όταν το εκκρεμές εκτινάσσεται σπασμωδικά ανάμεσα σε τέτοια δίπολα, δεν σου έρχεται να κόψεις το σκοινάκι, να καταπιείς την μπίλια και να καταδικάσεις τον κόσμο σου σε αιώνια κατάπαυση ταλαντώσεων; Ο φασισμός ενός τέτοιου διλήμματος ισούται με τη σούμα των φασισμών και των δύο επιλογών εις τον κύβο. Κι αυτός ο κύβος έχει ριφθεί.
Με μπροστάρηδες τους Αβορίγινες του επαναστατικού Hollywood αλλά και τους αρχιεργάτες της μουσικής βιομηχανίας που ανέκαθεν φρόντιζαν έναντι αστρονομικών ποσών να συγκινείται, να υποβάλλεται, να σεξουαλίζεται και να εκτονώνεται ελεγχόμενα το παγκόσμιο φιλοθέαμον κοινό, η σκεπτόμενη Αμερική διεκδικεί πρωθύστερα το δικαίωμά της στην επιλεκτική ευγένεια, στην αόμματη δικαιοσύνη και στον τοπικό μικροανθρωπισμό. Τις αξίες δηλαδή που θα κόμιζαν οι γλυκούληδες οι Κλίντον, αν δεν έμπαινε στη μέση αυτός ο καράβλαχος υπερμαλάκας, ο Ντόναλντ Τραμπ.
Φυσικός βαψομαλλιάς, λευκός κοκκινομούρης, με τη σούφρα ενός μόνιμου υπεροπτικού duck face στα χείλη και τη συνοφρύωση του αστιγματικού διανοητή καουμπόι στο κούτελο, ήρθε να δώσει απάντηση στις αναπάντητες που έκανε προς το πουθενά ο ακυρωμένος ψυχισμός του αμερικάνικου λαού. Και το πουθενά σαρκώθηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της εγχώριας αλλά και παγκόσμιας κοινωνίας.
Ξεχωριστός…, σαν μέσος πελάτης εκπομπών telemarketing που κάνει ατελείωτο ζάπινγκ και δοκιμάζει κάθε ρηξικέλευθη έξυπνη πατέντα για την καράφλα, αριβίστας…, στο μέτρο και στον βαθμό που επιβάλλεται από το American dream ή μάλλον nightmare…, μεγαλόστομος…, όπως όλοι οι επιφανειακοί τύποι…, θα συμπληρώσει με ολοκληρωτισμό την ημιμάθεια και όλα τα υπόλοιπα ημι- του. Με μια γροθιά σπαγγέτι, απ’ αυτές που αλλού εκτελούνται κι αλλού ακούγονται, ξάπλωσε κάτω τους Δημοκρατικούς και μη ευπατρίδηδες, τους ευγενείς, υψηλούς προκατόχους του, που ξέρανε να βάζουνε λεπίδι με το γάντι. Τους χρωστάει πάντως να τους κόψει ένα μεγάλο τσέκι ευγνωμοσύνης για την κατάθεση καλλωπισμένης αποτυχίας που επί δεκαετίες πίστωναν στον λογαριασμό του.
Κόντρα σ’ αυτόν τον καλλωπισμό που βρωμάει σκάνδαλο, ανελευθερία, παρακολουθήσεις, επεκτατικό σκοταδισμό κι ανθρώπινο κρέας γενικώς, η πραγματικότητα όρθωσε τη γνήσια, πωρωμένη, κακιασμένη ασχήμια. Τις ψευτοαντρίλες, τις κουκλουξκλανιές, τη χαρά του πολέμου.
Το «πλάσμα» έγινε πλανητάρχης.
Και οι Φρανκεστάιν που επί χρόνια το σκάρωναν, τώρα σκίζουν τα πτυχία τους. Ανατριχιάζει τάχα η αμερικάνικη και παγκόσμια ελίτ και αλήτ, φρίττουν τα αδέκαστα τηλεοπτικά δίκτυα, πετάει φλούμπες η Μέρκελ… κι όλοι μαζί παριστάνουν ότι δεν γνωρίζουν πως, όταν φτιάχνεις ένα τέρας από συρραμμένα πτώματα, υπάρχει περίπτωση να σε πάρει και σένα στο κατόπι. Μαζί με όλους τους άσχετους που είναι προγραμματισμένο επίσης να ξεπαστρέψει. Γιατί το ξεπάστρεμα το έκανε το «πλάσμα» σημαία άμα τη εμφανίσει.
Στον αντίποδα, η καλλιτεχνική ελίτ που προαναφέραμε, παίρνει κάτω από τις φτερούγες της ένα αληθινά (;) ίσως αφυπνισμένο κομμάτι του πληθυσμού που θλίβεται και νοσταλγεί τον καιρό των προσχημάτων. Τώρα θα πρέπει να κοιτάζεται στον καθρέφτη και να βλέπει το είδωλό του κι όχι βίντεο κλιπ, σήριαλ με studio audience και υπερπαραγωγές εγκεκριμένες από το Κράτος και τη CIA…
Και δυστυχώς δεν διαθέτει η Αμερική μια Τατιάνα, μια γνήσια αγωνίστρια του κολλαγόνου, με πολλές εργατοώρες στις δεξιώσεις και στις αριστερώσεις, να εκστομίσει ένα αληθινό «Άντε γεια!» στον φασισμό, να πει τα ανείπωτα, να εκφράσει τα ανέκφραστα και να υπάρξει τα ανύπαρκτα. Γι’ αυτό η Αμερική είναι έκθετη αυτή τη στιγμή ενώ εμείς διαθέτουμε τριπλή ηθική θωράκιση και δεν κινδυνεύουμε από τους Μπαγκς Μπάνι και τους Ντόναλντ Ντακ. Εμείς έχουμε Τατιάνα στην άλλη άκρη του εκκρεμούς.
Γκλουκ!
Καλοχώνευτη η μπίλια…
