Η 28η Οκτωβρίου είναι πολύ ωραία. Εκείνη τη μέρα δεν έχουμε σχολείο γιατί είναι εθνική γιορτή και είμαστε όλοι μας πολύ περήφανοι, γιατί τέτοια μέρα το 1940 κερδίσαμε τους Ιταλούς. Στον πόλεμο, όχι στο μπάσκετ. Εγώ δεν έχω καταλάβει γιατί αντί για μπάσκετ παίξαμε πόλεμο, αλλά η δασκάλα μας λέει πως έτσι γινόταν τότε και πως στην Ελλάδα δεν είχαμε ακόμη γήπεδα μπάσκετ, ούτε μπασκέτες στα σχολεία. Τους Ιταλούς πάντως τους κερδίσαμε και πολύ το χαρήκαμε και καμαρώνουμε γι' αυτό ακόμη και σήμερα!
Δεν καμαρώνουμε μόνο που τους νικήσαμε: τους είπαμε και «όχι» πριν! Απ' ότι έχω καταλάβει, το «όχι» το είπε στον Ιταλό πρέσβη ο πρωθυπουργός μας (ο μπαμπάς μου λέει πως δεν ήταν πρωθυπουργός μα δικτάτορας αλλά η δασκάλα «πρωθυπουργό» μας τον είπε) και ο Ιταλός τότε θύμωσε πολύ και έφυγε και πήγε και σήκωσε τα αεροπλάνα του και τορπίλισε και την Έλλη. Όχι τη συμμαθήτριά μου στο δεύτερο θρανίο, ένα καράβι ήταν που πολύ το αγαπούσαμε εμείς και θυμώσαμε και πήγαμε στο χωριό και πήραμε γαϊδούρια και κουβαλούσαμε πυρομαχικά και πλεκτές ζακέτες στα σύνορα. Εγώ εκεί ρώτησα τι τα θέλαμε τα γαϊδούρια και γιατί δεν σηκώναμε κι εμείς τα αεροπλάνα μας, αλλά η δασκάλα μας είπε ότι δεν είχαμε τότε F-16 (μπορεί βέβαια και να είχαμε, αλλά να μην τα είχαμε ακόμη αναβαθμίσει και να ντράπηκε η δασκάλα να μας το πει γιατί είναι μεγάλη ντροπή να μην αναβαθμίζεις τα F-16, το λέει ο κ. Καμμένος!). Βέβαια ήμασταν και φτωχοί τότε και μάλλον δεν θα είχαμε χρήματα να πληρώσουμε για την αναβάθμιση, όχι σαν σήμερα που έχουμε όλα τα καλά! Τις ζακέτες πάντως ακόμη δεν κατάλαβα γιατί τις φορτώναμε στα γαϊδούρια.
Σε τι ακριβώς είπαμε «όχι» εγώ δεν έχω καταλάβει, ούτε γιατί θύμωσε ο Ιταλός ο πρέσβης. Γιατί και στο δημοψήφισμα το 2015 «όχι» είπαμε στον κ. Σόιμπλε και στους κυρίους Ευρωπαίους αλλά εκείνοι χάρηκαν πολύ και σήμερα είμαστε πολύ καλοί φίλοι και μ' αυτούς και με τον κ. Τραμπ που είναι ο πρόεδρος της Αμερικής αλλά τότε δεν ήταν αυτός, ήταν ένας άλλος, ο κ. Ομπάμα, που ήρθε και επίσκεψη στην Αθήνα πέρσι για να γιορτάσουμε μαζί το Πολυτεχνείο (που είναι κι αυτό εθνική γιορτή και που ούτε τότε έχουμε σχολείο). Μάλλον τότε το «όχι» θα ήταν κακή λέξη, ενώ σήμερα είναι μάλλον καλή γιατί εγώ δεν έχω δει κανένα που να του λες κακή λέξη και να χαίρεται, ούτε και να γίνεται μετά φίλος σου. Δεν έχω επίσης καταλάβει γιατί είπαμε «όχι» και μετά πήγαμε και πολεμήσαμε και δεν κάναμε όπως στο δημοψήφισμα, αλλά μάλλον θα φταίει που είχε θυμώσει ο Ιταλός ο πρέσβης.
Στον πόλεμο πάντως πήγαμε και περπατούσαμε μέσα στα χιόνια και φωνάζαμε και «αέρα!», αλλά εγώ αυτό δεν το κατάλαβα γιατί μέσα στα χιόνια αέρα έχει και όσο κι αν του φωνάζεις αυτός δεν σταματάει. Δεν κατάλαβα ούτε γιατί περπατούσαμε στα χιόνια και δεν πήγαμε απ' το δρόμο, που τώρα πάμε απ' την Αθήνα στα Γιάννενα πολύ γρήγορα, αλλά μπορεί να φταίει που ήμασταν πολύ φτωχοί και δεν είχαμε να πληρώσουμε τα διόδια. Εκεί πάντως στα χιόνια εμείς τους Ιταλούς που ήταν πολύ κακοί τους νικήσαμε και χωρίς να κάνουμε και διαπραγμάτευση! Πώς έγινε αυτό δεν ξέρω γιατί σήμερα για να νικήσεις πρέπει πρώτα να κάνεις διαπραγμάτευση, κι όσο πιο πολύ διαπραγματεύεσαι τόσο περισσότερο νικάς όπως μας λέει ο ο πρωθυπουργός μας (ο τωρινός, όχι εκείνος ο παλιός που ο μπαμπάς μου λέει ότι ήταν δικτάτορας!). Μετά βέβαια ήρθαν οι Γερμανοί και μας νίκησαν και έπιασαν και την κ. Βουγιουκλάκη και τη βασάνιζαν κι εκείνη τίναζε το μαλλί και τους έφτυνε, αλλά μάλλον δεν θα ξέρανε τότε ότι είναι φίλοι μας. Ούτε κι εμείς βέβαια, γιατί μετά που πιάσανε την κ. Βουγιουκλάκη εμείς κάναμε ένα πράγμα που το λένε «Εθνική Αντίσταση» και τους διώξαμε στο τέλος, αλλά ευτυχώς σήμερα είμαστε φίλοι και έχουμε όλα τα καλά.
Αυτά γνωρίζω για την 28η Οκτωβρίου!
