«Δεν είναι χαρτζιλίκι» διατυμπανίζει η κυβέρνηση για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης κι εμείς δεν έχουμε λόγο να μην την πιστέψουμε: είναι άλλωστε τοις πάσι γνωστό πως οι αριθμοί λένε ό,τι τους πεις, συνεπώς τα μαθηματικά μάλλον δεν είναι η ασφαλέστερη επιλογή σε (τυχόν) προσπάθεια επαλήθευσης των κυβερνητικών ανακοινώσεων.
Ο λόγος που καλό είναι να αποφευχθεί η συνδρομή των μαθηματικών στην προσπάθειά μας να αντιληφθούμε πως το ΚΕΑ είναι τελείως διαφορετικό από ένα μικρό χαρτζιλίκι, είναι προφανής: διαιρώντας τα 630 εκατομμύρια ευρώ που θα δοθούν (;) εντός του 2017 με τις 700 χιλιάδες (τελικών) δικαιούχων, προκύπτει ο (απογοητευτικός!) αριθμός των 900 ευρώ ετησίως ανά δικαιούχο, ή αν προτιμάτε, ο (αναμφίβολα θλιβερός!) αριθμός των 75 ευρώ μηνιαίως ανά δικαιούχο. Μην επιχειρήσετε να βρείτε το ποσό που αντιστοιχεί ανά ημέρα, οι αριθμοί (που λένε – όπως ήδη είπαμε – ό,τι τους πεις) θα δείξουν δυόμισι ευρώ, όσο περίπου κοστίζει ένας καφές και μια τυρόπιτα από συνοικιακό «take away» κατάστημα κι αυτή η σύγκριση βεβαίως αδικεί κατάφωρα τη μεγαλειώδη κυβερνητική προσπάθεια να ταΐσει τον πτωχό – πλην τίμιο! – λαό της.
Θα πρέπει να πιστέψετε – τυφλά όμως! – τα όσα η κυβέρνησή μας λέει: τα δυόμισι ευρώ την ημέρα δεν είναι χαρτζιλίκι, τελεία! Καταφύγετε εν ανάγκη στην οπτική της Μαντάμ Σουσού: μιλάμε για «πτωχούς» συνεπώς... πού να τα βρει ο μέσος «πτωχός» τα δυόμισι ευρώ την ημέρα; Κι ακόμη κι αν τα είχε, σιγά μην έπαιρνε καφέ και τυρόπιτα: τέτοιες πολυτέλειες οι «πτωχοί» τις έχουν ξεχάσει εδώ και χρόνια! Μην ξεχνάμε άλλωστε πως τα 75 ευρώ μηναίως είναι περίπου το ένα τέταρτο (κάτι λιγότερο για την ακρίβεια) του μέσου «μισθού»: αν σκεφτείτε έτσι, σύντομα θα καταλήξετε στο σοφό συμπέρασμα πως τα 75 ευρώ τον καιρό της κρίσης είναι μια μικρή περιουσία!
Μια περιουσία (έστω και μικρή) ωστόσο στα χέρια ενός πτωχού υπηκόου δημιουργεί κινδύνους: ποιος εγγυάται ότι θα αποφευχθούν κραιπάλες όπως η αγορά φρέσκου ψωμιού ή κουλουριού, ή η προμήθεια καφέ από ρεβίθι; Προβλέποντας τέτοιες επικίνδυνες σπατάλες, το υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και η λαϊκή αγωνίστρια υπουργός μας κ. Ε. Αχτσιόγλου καταβάλει το ποσό «εξ’ ημισείας στο λογαριασμό και στην προπληρωμένη κάρτα αγορών, στις περιπτώσεις που το συνολικό καταβαλλόμενο ποσό είναι ίσο με ή υπερβαίνει τα 100 ευρώ ανά μήνα», χωρίς να διασαφηνίζεται τι συμβαίνει σε περιπτώσεις που το συνολικό ποσό είναι μικρότερο των 100 ευρώ (σ.σ.: τα 75 ευρώ που βγάζει η διαίρεση π.χ.). Σημειώστε πως η κάρτα αγορών «μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς κανένα περιορισμό για οποιαδήποτε αγορά, συμπεριλαμβανομένων των ηλεκτρονικών αγορών» όπως τονίζεται στη σχετική ανακοίνωση – ύμνο για το ΚΕΑ: μπορεί συνεπώς ο δικαιούχος να προμηθευτεί μέσω internet τα αγαθά του.
Να ανακεφαλαιώσουμε; Το ΚΕΑ δεν είναι χαρτζιλίκι. Το... ιλιγγιώδες ποσό των δυόμισι ευρώ την ημέρα είναι – κατά την κυβέρνησή μας και την λαϊκή αγωνίστρια υπουργό μας – το «δίχτυ προστασίας από τη φτώχεια για 700.000 συμπολίτες μας», τελεία! Κι αν ακόμη δεν έχετε πειστεί, δείτε και το σχετικό βίντεο προώθησης που από το πρωί κυκλοφορεί, αποφεύγοντας φυσικά να αναρωτηθείτε πόσο να κόστισε το συγκεκριμένο βίντεο και η όλη καμπάνια προώθησης του νέου, τιτάνιου επιτεύγματος της – τόσο ευαίσθητης στον πόνο του λαού της! – κυβέρνησής μας: τέτοιες απορίες είναι χυδαίοι λαϊκισμοί, ρωτήστε και την κ. Αχτσιόγλου!
