Μια μέρα πριν, μια μέρα μετά. Ποια η διαφορά; Κι αν είναι λάθος; Κι αν ήταν πάλι Δευτέρα σήμερα και τα ημερολόγια έγραψαν Τρίτη από κεκτημένη ταχύτητα και μόνο;
Η ίδια αίσθηση ανίσχυρης (;) οργής. Και χθες και σήμερα. Και προχθές. Και αύριο κατά πάσα πιθανότητα. Που να 'ναι οι χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι άνθρωποι που συναντούν σε κάθε βήμα τους οι υπουργοί; Σίγουρα όχι στο μετρό. Σίγουρα όχι στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ. Καραδοκούν – άραγε – έξω απ' τα υπουργεία; Στήνουν καρτέρι – μήπως – στην Ερμού και την Καραγιώργη Σερβίας; Στον μακρινό ελληνικό βορά ίσως, εκεί που περιόδευε σήμερα ο πρωθυπουργός μας, αστράφτοντας ακόμη από το χθεσινό του διάγγελμα; Πού χάνονται οι ευτυχείς, γεμάτοι κατανόηση συμπολίτες μας όταν απομακρύνονται οι κάμερες, όταν υπουργοί, υφυπουργοί και έμμισθοι ακόλουθοι γυρνούν ξανά στα πολυτελή τους γραφεία;
Οργή. Βαγόνια γεμάτα οργή. Ουρές γεμάτες οργή. Οχήματα με στοιβαγμένες μέσα τους δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες δόσεις μοναχικής, ανίσχυρης οργής. Αν ο Bruegel – ο πρεσβύτερος – ζούσε σήμερα στην Αθήνα, ίσως ζωγράφιζε ξανά απ' την αρχή την «Dulle Griet», ίσως ν' αφιέρωνε τους «Δυο πιθήκους» στην Ελλάδα, που «βγαίνει – ξανά! – απ' την κρίση». Υπάρχει άλλωστε και το «κοινωνικό μέρισμα». Α, και η νέα «χαλάρωση των capital controls».
Ο κίνδυνος βεβαίως καραδοκεί: εκεί, στα ξορκισμένα Εξάρχεια, το άντρον της ανομίας! Αν επανέλθει εκεί η «νομιμότης», θα γίνουμε – άνευ αμφιβολίας – Ελβετία. Κι ίσως ξοδέψουμε το κυβερνητικό «πλεόνασμα» στα νέα εμπορικά κέντρα που θα στηθούν μετά την απομάκρυνση των «ταραξιών». Αρκεί να επανέλθουν οι «φυλακές τύπου Γ'» για να τους στοιβάξουμε. Κι αρκεί να χτίσουμε αρκετές, για να κλειδώσουμε – σε υπόγεια κατά προτίμηση κελιά, και να πετάξουμε μετά τα κλειδιά τους – τους εγκάθετους ή παραπλανημένους που αποτρέπουν τους πλειστηριασμούς εμποδίζοντας την οικονομία μας ν' ανθίσει και παίζοντας το παιχνίδι των «κακοπληρωτών πολυτελείας», όπως πολύ γλαφυρά κατήγγειλε επίσημο έντυπο συγκυβερνώντος κόμματος. Προλαβαίνουμε – άραγε – να δανειστούμε το «know how» από τη (φίλη και εταίρο!) Γερμανία και τα λευκά της κελιά;
Στο μεταξύ, οργή. Και σήμερα. Να φταίει που – ακόμη – δεν εισέπραξαν το «κοινωνικό μέρισμα» οι «αδύναμοι συμπολίτες» μας; Είναι η ανυπόμονη προσμονή της επικείμενης χλιδής που μας κάνει κι οργιζόμαστε; Στο μεταξύ, σαν να υλοποιούνται γύρω μας στον χώρο αριθμοί: «μονοπρόσωπο νοικοκυριό με εισόδημα 3.000 ευρώ» λένε, χλευάζοντας. Διακόσια πενήντα ευρώ το μήνα για στέγη, φαγητό, ρεύμα, τηλέφωνο, θέρμανση, ντύσιμο, προσωπική υγιεινή, μετάβαση από και προς την πηγή του «εισοδήματος»... Ο ίδιος ο Ιώβ θα παρέμενε – άραγε – ατάραχος ακούγοντάς το;
Οργή. Κι απελπισία; Στα social media κυκλοφορεί μια – ακόμη – ιστορία. Γερόντισσα βούτηξε στον φωταγωγό με το που έλαβε το «ραβασάκι» της κατάσχεσης από τράπεζα. Να πρόκειται για fake news; Στα κανάλια πάντως – που αντιμάχονται την «αριστερή» μας κυβέρνηση, μην το ξεχνάμε! – τίποτε σχετικό δεν ακούστηκε. Οι αυτοκτονίες κάνουν κακό στις επενδύσεις. Αφήστε που κανείς δεν βουτάει στον φωταγωγό, τόσο κοντά στην «οριστική έξοδο απ' τα μνημόνια»...
