Με πολλά κλισέ θα μπορούσε να ξεκινάει το κείμενο αυτό και με ακόμη περισσότερα να συνεχίζει. Μια σχεδόν προαναγγελθείσα συμφωνία άλλωστε (που στην πράξη, ουδόλως επιτυγχάνεται) προσφέρεται για την παράθεση δημοσιογραφικών κλισέ, ιδίως αν ο στόχος είναι να λειανθεί (ή να οξυνθεί) μια ακόμη «σχεδόν σίγουρη συμφωνία» που τελικά δεν προκύπτει μα παραπέμπεται στο προσεχές μέλλον.
Γιατί στο προσεχές; Γιατί έτσι λειτουργεί ο κύκλος της «αναγκαίας» λιτότητας. Το «φως στο βάθος του τούνελ» (σ.σ.: δεν αποφύγαμε τελικά τα κλισέ!) πρέπει να συνοδεύεται από εγγύτητα προκειμένου τα θύματα της εξοντωτικής λιτότητας να μην εξεγερθούν. Αν η λύση του δράματος τοποθετηθεί χρονικά στην επόμενη πεντηκονταετία και όχι στο επόμενο τρίμηνο, τότε ελοχεύει ο κίνδυνος της αντίστροφης μέτρησης: να μετρηθεί δηλαδή όχι ο χρόνος που μας χωρίζει απ' την «συμφωνία» μα ο χρόνος που έχει μέχρι τώρα κυλήσει στον κύκλο της αέναης λιτότητας. Πάμε λοιπόν από τρίμηνο σε τρίμηνο, από δεκαπενθήμερο σε δεκαπενθήμερο, από τη μια συνεδρίαση στην επόμενη με τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα να μετρούν για μας τον χρόνο. «Τόσες μέρες μέχρι την σωτηρία». Δημιουργεί – αν μη τι άλλο – μια ψευδαίσθηση προοπτικής.
Δεν είναι η εγγύτητα (σ.σ.: της «σωτηρίας») το μόνο απαραίτητο συστατικό. Η λειτουργία του κύκλου της (αέναης) λιτότητας απαιτεί πρώτα απ' όλα την απώλεια της αίσθησης του ίδιου του κύκλου. Χρειάζεται οι θύτες να μοιράζονται ρόλους. Οι μεν να πανηγυρίζουν, οι δε να καταγγέλλουν. Χρειάζεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Δ. Τζανακόπουλος να μας πληροφορεί για την επόμενη ημερομηνία-ορόσημο και να αναλύει παράλληλα πόσο μεγάλη επιτυχία ήταν η μη συμφωνία. Χρειάζεται ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Ευαγγ. Βενιζέλος να καταγγέλλει «το κόστος που πληρώνει η χώρα για αυτά τα δυόμιση χρόνια», εξαφανίζοντας ως καλός ταχυδακτυλουργός τα προηγούμενα τεσσερισήμισι χρόνια. Το παν είναι να πείθεται ο πολίτης πως υπάρχει «κυβέρνηση» και «αντιπολίτευση». Ότι υπάρχουν δηλαδή πέραν της μιας πολιτικές. Ότι η μεθοδική εξόντωσή μας δεν είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής, ταξικής, απάνθρωπης πολιτικής που έχει ως κεντρικό της στόχο τον πολλαπλασιασμό των κερδών των πλουσίων, μα το παράγωγο της ανικανότητας της (τρέχουσας) κυβέρνησης να εφαρμόσει με τον «ορθό» τρόπο την προαναφερθείσα πολιτική.
Και στο μεταξύ η κυκλική μας πορεία γύρω απ' το (φωτεινό κέντρο) της «σωτηρίας» συνεχίζεται. Νέα ημερομηνία-σταθμός η 15η Ιουνίου. Στρέψτε την προσοχή σας εκεί. Αδιαφορήστε για το ότι αύριο, Τετάρτη 24 Μαΐου, θα βγούνε στο σφυρί κατοικίες για οφειλή ίση η μεγαλύτερη των 300.000 ευρώ. Για την «αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της λιμενικής ζώνης» προκειμένου να εξυπηρετούνται ταυτόχρονα 4 κρουαζιερόπλοια. Για την «βελτίωση της ανάκτησης κόστους των υπηρεσιών ύδατος» που θα συνοδεύεται (κατά πάσα πιθανότητα) από «περιοδικές αυξήσεις στις μέσες χρεώσεις υπηρεσιών ύδατος» όπως ανακοίνωσε σήμερα το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Για τα ακίνητα των Υπουργείων που πάνε στο Υπερταμείο. Για όλα εκείνα δηλαδή που έτσι κι αλλιώς δεν προσέξατε, καθώς τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και κανάλια ήταν απασχολημένα να αναλύουν το αν υπήρξε ή όχι συμφωνία στο Eurogroup της 22ας Μαΐου.
Ξεχάστε τα όλα αυτά και μείνετε στα βασικά. Θα φορέσει γραβάτα ο πρωθυπουργός μας κ. Αλ. Τσίπρας; Θα είναι ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Κυρ. Μητσοτάκης ο επόμενος πρωθυπουργός; Πόσες θα είναι τελικά οι άδειες για τα κανάλια; Τι θα απογίνει το μετοχικό κεφάλαιο του Mega Channel που δεν αγόρασε (ακόμη) ο κ. Ι. Σαββίδης; Θα μοιράζει συσσίτια ή σχολικά γεύματα στα σχολεία η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Θ. Φωτίου; Και στο μεταξύ μπορείτε παράλληλα να μαντεύετε πόσες σελίδες θα έχει το επόμενο μνημόνιο και πόσο θα θρηνήσουν οι βουλευτές μας πριν το υπερψηφίσουν. Που ξέρετε, μπορεί να το παίξετε σε επόμενο κουπόνι στοιχήματος του (ιδιωτικοποιημένου) ΟΠΑΠ.
