Το υπερμέγιστο σφάλμα της Επιτροπής Σοφών δεν ήταν ότι πρότεινε τον «υποκατώτατο» μισθό για τους τυχερούληδες μελλοντικούς ζεν πρεμιέ και ενζενί της εργασιακής πιάτσας. Ήταν το όνομα που πήγε και διάλεξε. Περιέχει δύο δυνατές αρνήσεις (υπό και κατώτατος) και μία αρνητική κατάφαση (υποβόσκει στο –ώτατος, την κατάληξη του υπερθετικού). Δυόμισι αρνήσεις λοιπόν στον ίδιο επιθετικό προσδιορισμό. Τρεις, για να κάνουμε και τη στρογγυλοποίηση υπέρ της τρόικας.
Με το που τον ακούς τον «υποκατώτατο», φαντάζεσαι τον υπουργό Κατρούγκαλο, ακόμη και μετά την κατηγορηματική διάψευση της είδησης περί της έλευσης του μέτρου, κατεβασμένο με σκοινιά μες στο πηγάδι της αρμοδιότητάς του, να σκάπτει τον πάτο.
«Μην το φοβάσαι, έχει και παρακάτω…» ακούς τον Σόιμπλε να του παραγγέλνει από θέσεως εργολάβου - χρυσοθήρα, οπότε κάνεις μοναχός σου την απονενοημένη αφαίρεση, φτάνοντας πολύ αβίαστα και στον «ανθυποκατώτατο»… Υπάρχει άπλετο υποανθυπέδαφος μέχρι την τελική σχάση του εργαζόμενου ατόμου. Αϊνστάιν, με τον τρόπο τους, οι Σοφοί της Επιτροπής…
Πολύ φάλτσα ωστόσο η επιλογή του ονόματος. Πιο επικοινωνιακά incorrect, πεθαίνεις από ασιτία! Ήταν αναμενόμενο να φρυάξουν τα ΜΜΕ!
Και δεν είναι πως δεν υπήρχαν επιλογές. Αν έλεγαν, ας πούμε, «υπερελαχιστότατος», μάνι-μάνι και εν τη γενέσει του, θα απέπνεε κάτι πιο megalicious ο μισθός. Η άρνηση (ελαχιστ- ) θα αλεθότανε ευκολότερα ανάμεσα στις μυλόπετρες «υπέρ» και «-ότατος» .
Προσφέρονται επίσης σ’ αυτές τις περιπτώσεις και μαϊκροσοφτικά προθέματα. Gigaμηδαμινότατος. Teraανυπαρκτότατος.
Τα αναφέρουμε προς μελλοντική γνώση και συμμόρφωση δεδομένου ότι, μαζί με τους Σοφούς, υπέπεσε στο ίδιο σφάλμα και η ίδια η Κυβέρνηση. Έσπευσαν οι πρωτοκλασάτοι, χωρίς να βουτήξουν πρώτα τη γλώσσα τους στον επικοινωνιακό τους νου, να μιλήσουν για «Υποδόση 1,1 δισ.», τη στιγμή που θα μπορούσαν να κάνουν λόγο για «Υπερμπροστάντζα», «Υπερασήμωμα», «Υπερμπαξίσι», «Υπερκαπάρο» κ.λπ. (που μας καταβλήθηκαν εγκαίρως προκειμένου να μη χαθούμε από πελάτες).
Ας έβλεπαν πόσο κούκλα υπήρξε ανέκαθεν ο όρος «Υπερταμείο». Κάτω από τον όγκο, το θάμπος και τη φιλόξενη σκέπη του «Υπέρ», ξεχνάς την όποια πανούκλα. Και ο Νίτσε δε θα έγερνε στον ώμο του Υπερανθρώπου του να κλάψει.
Μια εξίσου έξυπνη επιλογή είναι επίσης και οι ευφημισμοί. Να πεις την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ «κολεκτιβοποίηση» (των εξόδων της επιχείρησης), τους πλειστηριασμούς «αποκατάσταση» (των τίτλων ιδιοκτησίας), τις μειώσεις στους μισθούς «αυγάτισμα» (του κέρδους της εργοδοσίας ), τον Άνθιμο «Παναγιότατο», το Υπουργείο Εργασίας «Υπουργείο Εργασίας»… κ.λπ.
Υπάρχουν τέλος και εξαιρέσεις… Υπάρχουν πρόσωπα που ακυρώνουν όλες τις τεχνικές και καθιστούν μονόδρομο την κυριολεξία. Ο τρισπτυχιούχος, teraαυγουλοματότατος και υπερδιαπλεγκομενότατος αρχηγός της Ν.Δ., στέλνει, άμα τη εμφανίσει, το επικοινωνιακό του επιτελείο να κάψει τα πτυχία του. 20.000 λεύγες υπό τους πάλαι ποτέ ανθυποκαταλληλότερους προκατόχους του, δυσκολεύεται να ρευστοποιήσει την υπερμπροστάντζα της πολιτικής συγκυρίας που του χαρίζεται… Μένει απλά Μητσοτάκης!
