Όταν στο αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου στην Τουρκία η Ευρώπη πανηγύριζε την «νίκη της δημοκρατίας», απέφευγε παράλληλα να δει πως ο «λαός» που «πολέμησε για τη δημοκρατία» είχε την τάση να ποζάρει μπροστά στις κάμερες με τον χαιρετισμό των Γκρίζων Λύκων. Στις μέρες που ακολούθησαν, η Ευρώπη δεν είδε τους προπηλακισμούς και τους βασανισμούς κρατουμένων, τις διώξεις πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, δημοσίων υπαλλήλων, στελεχών της αντιπολίτευσης, μη κυβερνητικών βουλευτών, απλών και ανώνυμων πολιτών. Κάθε βήμα προς την απολυταρχία που ακολούθησε τους επόμενους μήνες, η Ευρώπη δεν έτυχε να το παρατηρήσει. Μουρμούρισε κάτι πριν την υπογραφή της συμφωνίας Ε.Ε. – Τουρκίας για το προσφυγικό, και συνέχισε να μην βλέπει τίποτε αμέσως μετά την υπογραφή.
Το ίδιο έπραττε και όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η Ευρώπη ποτέ δεν έτυχε να δει την πλατεία Ταξίμ. Τις διαδηλώσεις και την άγρια καταστολή τους. Τις εκατοντάδες συλλήψεις. Πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα αυτά, και πριν την «δικαιολογημένη αντίδραση» του Ταγίπ Ερντογάν. Μπορεί η Ευρώπη να ανησυχούσε για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην... Βενεζουέλα, αλλά καμία ανησυχία δεν εξέφραζε για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην – υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε. – Τουρκία του «δημοκράτη» Ταγίπ Ερντογάν. Και να γινόταν κάτι εκεί, η Ευρώπη ήταν σίγουρη πως... θα νικούσε η δημοκρατία.
Χρειάστηκε να ξεσπάσει ο «πόλεμος» μεταξύ Τουρκίας και Ολλανδίας και οι επιθέσεις Ερντογάν στην Γερμανία για να ανακαλύψει έκπληκτη η Ευρώπη πως ίσως κάτι να μην πάει καλά στην χώρα που κρίθηκε «ασφαλής προορισμός» για να φιλοξενήσει (σ.σ.: Ή να κρατήσει αιχμαλώτους: διαλέγετε και παίρνετε) πρόσφυγες πολέμου προκειμένου να «ανακοπεί το μεταναστευτικό κύμα» προς την Ε.Ε. Ένας «πόλεμος» που στον νυν πρωθυπουργό της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε (και παράλληλα νικητή των σημερινών εκλογών όπως όλα δείχνουν) ήρθε κουτί. Τι καλύτερο απ' το να τονώνεις το «εθνικό αίσθημα» μαχόμενος κατά ισλαμιστών όταν ο αντίπαλος σου (Χεερτ Βίλντερς) είναι εθνικιστής που «πιστώνεται» στο χώρο της ακροδεξιάς και έχει στο πρόγραμμά του το κλείσιμο των τζαμιών σε μια χώρα που το 5% του πληθυσμού της είναι μουσουλμάνοι;
Όχι πως ο Ταγίπ Ενρογάν δεν θα βγει κερδισμένος. Με φόντο τον «πόλεμο» απέναντι σε Ολλανδία, Γερμανία και Ε.Ε., αυξάνει κατά πολύ τις πιθανότητές του να κερδίσει το δημοψήφισμα που θα του ξεκλειδώσει – και μάλιστα βάσει Συντάγματος – τις υπερεξουσίες που τόσο πολύ θέλει να διασφαλίσει. Όλοι κερδισμένοι, όλοι ευχαριστημένοι. Και στο μεταξύ, άπαντες αλληλοκαταγγέλλονται ως φασίστες. Και όλοι ανησυχούν για την άνοδο της φασισμού στην Ευρώπη. Μια άνοδος που προφανώς... προκύπτει απ' το πουθενά και είναι παντελώς ανεξήγητη. Διότι, ως γνωστόν, κανείς – σε Ευρώπη ή Τουρκία – δεν μεταχειρίζεται φασιστικές πολιτικές και πρακτικές. Ούτε βεβαίως και χαϊδεύει φασίστες και νεοναζί!
