Είναι γεγονός: η Ευρώπη κινδυνεύει! Όχι απ' τα μνημόνια, όχι απ' την ατέλειωτη λιτότητα, όχι απ' τη συνεχή σφαγή στοιχειωδών δικαιωμάτων: η Ακροδεξιά είναι ο εχθρός! Μια Ακροδεξιά που, άνευ λόγου και αιτίας βάλθηκε να κατακτήσει τη «δημοκρατική» μας ήπειρο, και ευτυχώς που αγνοί λαϊκοί αγωνιστές σαν την καγκελάριο της Γερμανίας κ. Α. Μέρκελ ή τον πρόεδρο της Γαλλίας κ. Εμ. Μακρόν βάζουν τα στήθη τους φραγμό στο κακό που (μας) ενέσκηψε απ' το πουθενά!
Όπως κάθε μάστιγα που σέβεται τον εαυτό της, η επέλαση της Ακροδεξιάς ξεκίνησε ένα πρωινό μεσημεριάτικο σούρουπο, δίχως τίποτε να αιτιολογεί τον ερχομό της: σαν τον Μαύρο Θάνατο (άλλως πώς, πανώλη) ένα πράγμα, που σάρωσε την – υποδειγματικά δημοκρατική! – ήπειρό μας αρκετούς αιώνες πριν. Αν και εκ των υστέρων η επέλαση του Μαύρου Θανάτου αιτιολογήθηκε επαρκώς, οι – τότε – ευρωπαίοι ηγέτες πέφτανε από σύννεφο σε σύννεφο με κάθε χιλιάδα νεκρών που κατέγραφαν οι επί τούτου εντεταλμένοι τους υπάλληλοι μα, όταν οι νεκροί ξεπέρασαν το εκατομμύριο, πήραν μια γενναία απόφαση: «πρέπει να κάνουμε επειγόντως κάτι!», είπαν, χωρίς ωστόσο να αποσαφηνίζουν αυτό το «κάτι». Με το που πέρασε η πανδημία βεβαίως λύσανε και το πρόβλημα της αποσαφηνίσεως του προαναφερθέντος «κάτι», και για τους επόμενους τρεις – τέσσερις αιώνες συνέχισαν να κυβερνούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κυβερνούσαν και πριν τον Μαύρο Θάνατο. Το γεγονός πως νέα πανδημία, ομοίου τουλάχιστον μεγέθους, δεν προέκυψε κατά τους αιώνες αυτούς, τους έπεισε πως όλα γίνονταν σωστά και πως οι μάστιγες προκύπτουν άνευ αιτίας: ή ως «δοκιμασία» απ' τον θεό.
Στο ίδιο σοφό συμπέρασμα έχουν καταλήξει και οι σύγχρονοι ευρωπαίοι ηγέτες, μετά και τη νέα ανησυχητική προέλαση της Ακροδεξιάς στις γερμανικές εκλογές: είναι απολύτως πεπεισμένοι (όλοι τους όμως!) πως «πρέπει να κάνουμε επειγόντως κάτι!». Με δεδομένο βεβαίως πως η πολιτική που ασκείται σε επίπεδο ευρωπαϊκής ηπείρου είναι απολύτως σωστή, πως τα δικαιώματα περικόπτονται σωρηδόν μεν μα με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο και πως η κατακόρυφη πτώση του βιωτικού επιπέδου των πολιτών/υπηκόων τους είναι μεν δυσάρεστη μα είναι παράλληλα «δυστυχώς απαραίτητη», δείχνουν να δυσκολεύονται να εντοπίσουν σε τι ακριβώς συνίσταται αυτό το «κάτι». Έτσι, αρκούνται στο να κουνούν το δάχτυλο στα πλήθη εξηγώντας τι θέλει να κάνει η Ακροδεξιά, και πόσο διαφορετικό είναι το «θέλω» της απ' την τρέχουσα ασκούμενη πολιτική.
Γεγονός είναι πως ο μέσος – και έχων καθαρό μυαλό – κάτοικος της ηπείρου θα δυσκολευτεί αρκετά να διακρίνει τις διαφορές ανάμεσα στο «θέλω» της Ακροδεξιάς και στην ασκούμενη σήμερα πολιτική σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ένα παράδειγμα; Η Ακροδεξιά πρεσβεύει το κλείσιμο των συνόρων στους μετανάστες και η Ευρώπη τα έχει ήδη κλείσει. Η φαινομενική αυτή ταύτιση μεταξύ του προγράμματος της Ακροδεξιάς και της σημερινής εφαρμοζόμενης πολιτικής προκαλεί συγχύσεις, κι εκεί είναι που ενδέχεται να μπερδεύεται ο μέσος ευρωπαίος. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά ωστόσο διαλύει άμεσα την πλάνη: οι ηγέτες μας αναγκάζονται θρηνώντας να κάνουν (για το καλό μας πάντα!) όσα οριοθετεί ως πρόγραμμά της η Ακροδεξιά. Οι άλλοι (οι ακροδεξιοί ντε!) θα τα κάνουν πανηγυρίζοντας: δεν αρκεί αυτό για να διαχωρίσει τους μεν από τους δε;
Το νέο κρούσμα της ακροδεξιάς επέλασης με φόντο τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών μας θέτει σε συναγερμό. Ψύλλοι στ' αυτιά μας μπήκανε ένα πράγμα! Όχι, δεν θα την αφήσουμε την Ακροδεξιά να μας καταλάβει! Όχι, δεν θα την πατήσουμε όπως την περίοδο του Μεσοπολέμου! Θα εφαρμόσουμε τώρα την Ακροδεξιά πολιτική, και θα τους αφήσουμε τους άλλους να ψάχνουν καινούριο πρόγραμμα! Να αναφέρουμε σχετικά παραδείγματα;
* Από το ομώνυμο τραγούδι των Κώστα Βίρβου (στίχοι), Θεόδωρου Δερβενιώτη (μουσική) που ερμήνευσε πρώτος ο Τόλης Βοσκόπουλος
