Στη συζήτηση για το νομοσχέδιο περί ταυτότητας φύλου στη Βουλή, ο συντηρητισμός εμφανίστηκε με πολλά διαφορετικά πρόσωπα και –δυστυχώς- με διαφορετικά χρώματα.
Από το παραδοσιακό δεξιό μπλοκ και φυσικά από την ακροδεξιά, είναι φυσικό να αναμένει κανείς συντηρητική ή και σκοταδιστική προσέγγιση στο θέμα. Δεν θα περίμενε όμως κάποιος -ή δε θα ήθελε να περιμένει έστω- μια ανάλογη στάση και από το ΚΚΕ.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ, όπως αυτή εκφράστηκε από τον ειδικό αγορητή του, Ιωάννη Δελή, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου, ήταν μνημείο αντιδιαλεκτικής και μηχανιστικής προσέγγισης.
Η επιχειρηματολογία κινήθηκε σε δύο επίπεδα:
α) Η δυνατότητα ένα άτομο να επιλέξει το φύλο του μπορεί να αναγνωριστεί επί της αρχής, αναγνωρίζεται όμως μόνο ως αποτέλεσμα της επιβολής ενός «εξωτερικού» παράγοντα. Το φύλο είναι μια βιολογική πραγματικότητα –ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ μίλησε πολλές φορές για «αντικειμενική πραγματικότητα». Οπότε η ανάγκη αλλαγής φύλου, είτε είναι προϊόν μιας διαφοροποίησης από τον «κανόνα» της φύσης, μια παθολογία δηλαδή με άλλα λόγια που χρειάζεται διευθέτηση, είτε προκύπτει από την επίδραση των κυρίαρχων ιδεολογικών μηχανισμών οι οποίοι κακώς -κατά το ΚΚΕ- το μετατρέπουν σε κοινωνική επιλογή (μάλλον είναι «η νέα τάξη πραγμάτων» που θέλει να μας κάνει όλους gay κλπ.).
β) Επίσης, με βάση την άποψη του ΚΚΕ, το δικαίωμα αναγνώρισης στον προσδιορισμό του φύλου δεν μπορεί επίσης να αναγνωριστεί ως ατομική ανάγκη για τον απλούστατο λόγο ότι η ατομική επιθυμία/βούληση είναι ένα κλασσικό αστικό ιδεολόγημα. Διότι τα δικαιώματα δεν απορρέουν από την ατομική βούληση αλλά αναγνωρίζονται και παρέχονται από την οργανωμένη κοινωνία, το κράτος, τη συλλογικότητα.
Η επίκληση του ατομικού δικαιώματος, κατά την ίδια προσέγγιση, εξοβελίζει την ανάγκη να αγωνιστεί κανείς για αυτά που συλλογικά μας λείπουν, ενάντια στην κοινωνική εκμετάλλευση κλπ. Γιατί η πάλη για την κατοχύρωση του ατομικού δικαιώματος, παραμερίζει τις κοινωνικές ανάγκες (και άρα τις κοινωνικές ανισότητες).
Σχετικά με την επιχειρηματολογία του ΚΚΕ, ως προς το πρώτο της σκέλος:
Η ανάγκη αλλαγής φύλου μπορεί να νοηθεί ως αποτέλεσμα μιας βιολογικής κατάστασης, ενυπάρχουσας όμως στην ποικιλία και τη διαφορετικότητα της φύσης, της ζωής. Δεν αποτελεί παθολογία ούτε «παρέκκλιση», γιατί είναι «ένα ακόμη χαρακτηριστικό που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι ανάμεσα στα άλλα», με το οποίο μια χαρά μπορεί κανείς να ζήσει, όπως η ίδια η επιστήμη –που αρέσει σε τόσους πολλούς στη Βουλή- βεβαιώνει. Δε χρειάζεται διόρθωση ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό. «Διόρθωση» και παρέμβαση χρειάζεται ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε το εν λόγω θέμα μέχρι τώρα η οργανωμένη κοινωνία και το δικαιικό σύστημα.
Η συνεχής επίκληση στο δίπολο κανόνας/παρέκκλιση, στην οποία προβαίνει το ΚΚΕ στη συζήτηση για την ταυτότητα φύλου, ενώ υποτίθεται ότι προασπίζει την «αντικειμενική πραγματικότητα» και την υλιστική αντίληψη των πραγμάτων από την απειλή των μεταμοντέρνων προσεγγίσεων, δεν λαμβάνει υπόψη ότι η κανονικότητα και η παθολογία είναι κατηγορίες που υπόκεινται σε ιστορικές και κοινωνικές κατασκευές, μέσα σε δεδομένα πλαίσια συσχετισμών. Ο «αντικειμενικός λόγος» της επιστήμης δεν είναι πέρα και έξω από το πλαίσιο των συσχετισμών και τη δεδομένη ιστορική κατάσταση.
Έτσι, αλλιώς οριζόταν το «άρρεν» και το «θήλυ» εκατό χρόνια πριν, διαφορετικά αντιμετωπιζόταν από την ίδια την επιστήμη η διεμφυλικότητα 50 χρόνια πριν στην Ελλάδα και διαφορετικά τη δεκαετία του ’80. Το ΚΚΕ, όμως, επιμένει να μιλά για την «επιστήμη» ως μία και μοναδική.
Ως προς το δεύτερο σκέλος της επιχειρηματολογίας του ΚΚΕ:
Η άρνηση του Κομμουνιστικού Κόμματος να συμπεριλάβει στις διεκδικήσεις του δικαιώματα ταυτοτήτων και αυτοπροσδιορισμού, τα οποία θεωρεί αστικές κατασκευές, είναι παλιά και γνωστή. Και είναι μια άρνηση που πηγάζει από τον τρόπο που ορίζει το σύστημα εκμετάλλευσης, το ρόλο που έχουν τα έμφυλα ζητήματα μέσα σε αυτό, αλλά και το ρόλο που έχει το ίδιο το υποκείμενο.
Είναι, όμως, μεγάλη «λαθροχειρία» να παρουσιάζει το συγκεκριμένο νομοθέτημα ως εργαλείο εκπλήρωσης της ατομικής βούλησης κάποιων ανθρώπων, τη στιγμή που η ίδια η οργανωμένη κοινωνία είναι αυτή που, μέσω αυτού του νόμου, αναγνωρίζει και παρέχει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Η δικαιοσύνη κατά αυτόν τον τρόπο θα βοηθά στην εκπλήρωσή του.
Υπάρχουν και άλλα δικαιώματα, κοινωνικά κατακτημένα και κατοχυρωμένα, τα οποία ασκούνται με ατομικό τρόπο: το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση του λόγου είναι ένα από αυτά. Προφανώς το ΚΚΕ αναγνωρίζει και υπερασπίζεται αυτό το δικαίωμα.
Για το ζήτημα των ατομικών ταυτοτήτων που υποτίθεται ότι «θα μας κάνουν να ξεχάσουμε» τις κοινωνικές διεκδικήσεις έχει απαντήσει η ίδια η ιστορία του κινήματος, με γεγονότα όπως αυτά που περιγράφονται στην ταινία “Pride”, με τη σύμπραξη του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος με το κίνημα των απεργών ανθρακωρύχων στην Αγγλία.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, έρχεται να διευρύνει την πρόσβαση των ανθρώπων σε κοινωνικά δικαιώματα και έννομα αγαθά, αυτό είναι κάτι που παρά το γεγονός ότι σχετίζεται με… ιατρικές καταστάσεις και βιολογικές κατηγορίες, δεν απορρέει άμεσα από αυτές. Και δεν αφορά μια «μειονότητα» όπως συχνά, λανθασμένα λέγεται, αλλά τον καθένα και την καθεμιά από μας χωριστά, γιατί συνιστά διεύρυνση της δημοκρατίας. Κάτι δηλαδή για το οποίο από παλιά και πάντα μάχεται η Αριστερά…
