Πρέπει να περάσουμε από τη λιτότητα σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, είπε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, στη συνέντευξη Τύπου, με την ολοκλήρωση του Eurogroup, την περασμένη Δευτέρα. Είναι μετατόπιση της έμφασης, πρόσθεσε, ενώ υπονόησε ότι το ίδιο θέλει και το ΔΝΤ (!).
Τις τελευταίες δέκα μέρες, πάντως, στους δανειστές έχει αρχίσει να τους τη σπάει πολύ η λιτότητα…
«Κανένας θεσμός δεν είναι υπέρ της λιτότητας, είπε ο Πιερ Μοσκοβισί κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, την προηγούμενη εβδομάδα. Ακολούθησε ο Ντάισελμπλουμ μετά το Eurogroup, ενώ και η σημερινή Die Welt γράφει σε σχόλιό της ότι «η Μέρκελ αποχαιρετά αθόρυβα τη λιτότητα», με αφορμή τη χθεσινή συνάντηση Μέρκελ – Λαγκάρντ.
Το επόμενο βήμα είναι να δούμε τη Λαγκάρντ να καταδικάζει το νεοφιλελευθερισμό…
Και όλο αυτό μπορεί να είναι από ενδιαφέρον έως και θετικό, από τη στιγμή που καταδεικνύει ότι η κρίση που βιώνει η ΕΕ και το δόγμα της λιτότητας, πιέζει το κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ…
Όμως αυτή η «αντικατάσταση» της λιτότητας με τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» είναι από αρκετά έως πολύ ύποπτη. Οι «δεύτερες σκέψεις» προκαλούνται δικαιολογημένα, από τη στιγμή που η λέξη «μεταρρύθμιση», στα χρόνια του μνημονίου, έχει πάρει αρκετές φορές τρομακτικό περιεχόμενο. «Μεταρρύθμιση» έχουν ονομαστεί, στην Ελλάδα και αλλού, κατά καιρούς, οι οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, οι απολύσεις στο δημόσιο, η ιδιωτικοποίηση της υγείας, της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης…
Όταν λοιπόν η απέναντι πλευρά μετατοπίζει πλέον την «ευθύνη» της ελληνικής κυβέρνησης στο κομμάτι των μεταρρυθμίσεων, σίγουρα θα πρέπει να είναι κανείς σε επαγρύπνηση, γιατί οι παραπάνω «μεταρρυθμίσεις» μπορεί να έχουν ίδιο αποτέλεσμα με τη λιτότητα. Ή και χειρότερο: γιατί, εκτός του ότι πλήττουν την κοινωνική πλειοψηφία, όπως η λιτότητα, οι «μεταρρυθμίσεις» έρχονται για να μείνουν. Σίγουρα για πολύ καιρό μετά τη λήξη του μνημονίου…
Γ. Δ.
