«Όπως στον εμφύλιο, δεν μπορεί κανείς να κάτσει στο κέντρο και να λυπάται για την ακρότητα και τον φανατισμό όσων συμπλέκονται. Το μέτωπο των αναρχοκομμουνιστών, των φασιστών, των πάσης φύσεως αποβλήτων της δημόσιας ζωής και των κατσαπλιάδων έχει σχηματιστεί. Πρέπει, όσοι έχουν την τόλμη και τη βούληση να υπερασπιστούν τη δημοκρατία, να δημιουργήσουν τώρα μια νέα εκλογική συμπαράταξη. Έναν ‘Εθνικό Δημοκρατικό Συναγερμό’», γράφει ο Θεόδωρος Πάγκαλος στην Καθημερινή.
Κάτι έχει η μέρα σήμερα, αλλιώς δεν εξηγείται τόση επίκληση στο …Βίτσι και το Γράμμο…
Κάτι το άρθρο του Θεόδωρου Πάγκαλου που καλεί σε συγκρότηση εθνικού μετώπου ενάντια στο μέτωπο των «αναρχοκομμουνιστών» (υπό την αρχηγία του Κ. Μητσοτάκη, βεβαίως βεβαίως!), κάτι οι δηλώσεις του Άδωνη για τους κομμουνιστές που φυλακίζονται σε διάφορες χώρες στον κόσμο (γιατί όχι και στη δική μας;), η μέρα σήμερα μυρίζει εμφύλιο…
Η αλήθεια είναι ότι η αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ παίζεται σε δύο συχνότητες. Η μία είναι αυτή του «ριζοσπαστικού» μεταρρυθμισμού, του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, που μπορεί να ξεκινά από μια σοσιαλδημοκρατική αυταπάτη ή την παραδοσιακή κεντροδεξιά και να φτάνει μέχρι τη μετα-πολιτική, την άρνηση των ιδεολογιών στο όνομα της «επανάστασης του αυτονόητου».
Η άλλη συχνότητα, που εκπέμπει πιο αραιά, αλλά εξίσου ευκρινώς, είναι αυτή του ιδεολογικού μίσους προς την Αριστερά που προέρχεται είτε από όσους πάντοτε έβλεπαν τον εαυτό τους στην πλευρά των «νικητών» του Εμφυλίου, είτε από όσους το ανακάλυψαν πιο πρόσφατα, βαδίζοντας τόσο πολύ στα δεξιά που βρέθηκαν ακροδεξιά πριν καν το καταλάβουν…
Το θέμα είναι ότι για πρώτη ίσως φορά, εντός του αντι-σύριζα μπλοκ, τα δύο αυτά ρεύματα φαίνονται τόσο κοντά το ένα στο άλλο, τόσο αλληλένδετα και συνεργάσιμα, που σχεδόν πιστεύεις ότι αρχίζει το ένα να αποκτά στοιχεία του άλλου. Έτσι όπως βλέπεις την αρμονική συνύπαρξη προέδρου και αντιπροέδρου της ΝΔ ή το ακροδεξιό παραλήρημα του Πάγκαλου στη μετριοπαθή Καθημερινή, και από κάτω επιδοκιμαστικά σχόλια φασιστών…
Γ.Δ.
