Μπορεί «οι κάτοικοι και εθελοντές των νησιών του Αιγαίου που άνοιξαν την αγκαλιά τους στους πρόσφυγες και έστειλαν μήνυμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που άγγιξε όλο τον πλανήτη» να μην πήραν το Νόμπελ Ειρήνης, πήρε όμως ο δήμαρχος Λέσβου (από κοινού με τον δήμαρχο της Λαμπεντούζα) το βραβείο Ούλοφ Πάλμε «για τη συνεισφορά τους στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης».
Όπως, λοιπόν, έγινε γνωστό από την Επιτροπή Βραβείων, το Βραβείο Ούλοφ Πάλμε (ένα βραβείο που απονέμεται από το Ίδρυμα Ούλοφ Πάλμε σε προσωπικότητες που μάχονται υπέρ της ειρήνης και του αφοπλισμού και κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, μαζί με 100.000 δολάρια) φέτος απονέμεται στους δημάρχους Λέσβου, Σπύρο Γαληνό, και Λαμπεντούζα, Τζιούσι Νικολίνι.
Σύμφωνα με την επιτροπή, «τα νησιά αυτά έγιναν σύμβολο των προσπαθειών διάσωσης ανθρώπινων ζωών αλλά και ασφαλές λιμάνι για τους πρόσφυγες». Αιτιολογώντας δε την απόφαση, αναφέρει ότι οι δήμαρχοι «από κοινού με τους δημότες και τις τοπικές κοινωνίες τους αγκάλιασαν τους φυγάδες του πολέμου, του τρόμου και της εξαθλίωσης. Σε έναν όλο και πιο επικίνδυνο κόσμο εκείνοι υπογράμμισαν το ανθρωπιστικό πρόσταγμα: Ότι είναι πιο σημαντικό να προστατεύεις ανθρώπους απ’ ό,τι σύνορα».
Και συνεχίζει: «Τα δύο νησιά της Ευρώπης, η Λέσβος στην Ελλάδα και η Λαμπεντούζα στην Ιταλία, έχουν καταστεί σύμβολα του έργου διάσωσης και ασύλου για την προσφυγιά. Επιβραβεύοντας τους δημάρχους τους επιβραβεύεται επίσης το θάρρος, οι θυσίες και η ανθρωπιά των νησιωτών δημοτών τους».
Απ’ την πλευρά του ο δήμαρχος Λέσβου ανέφερε σε δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Το βραβείο ανήκει στους χιλιάδες πολίτες της Λέσβου που σε δύσκολες ώρες υπήρξαν πραγματικοί αλληλέγγυοι σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων από τη Μέση Ανατολή. Πολίτες στους οποίους δεν αξίζει ούτε η εγκατάλειψη αλλά ούτε και η μετατροπή της Λέσβου σε ένα ιδιότυπο Ellis Island».
Εδώ, βέβαια, να θυμίσουμε τα 5 ευρώ για φόρτιση κινητού (τόσο απαραίτητου γι’ αυτούς τους ανθρώπους, προκειμένου να επικοινωνούν με τους συγγενείς τους όπου γης), τα 2 ευρώ για ένα μπουκαλάκι νερό (το νεράκι, που είναι στη διατίμηση με 0,50 ευρώ), τα 4 ευρώ για ένα σουβλάκι (ούτε στο Κολωνάκι δεν έχει τόσο…), το «πλιάτσικο» από ντόπιους στις ναυαγισμένες βάρκες (με βασικότερο λάφυρο τις μηχανές τους) και τόσα άλλα περιστατικά από το «φιλόξενο» νησί της Λέσβου. (Σ.Σ.: Δεν θυμόμαστε να επιλήφθηκε του θέματος τότε ο δήμαρχος Λέσβου).
Και φυσικά όλη η έγνοια του δημάρχου, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του, είναι να μη μετατραπεί το νησί της Λέσβου «σε ένα ιδιότυπο Ellis Island». (Σ.Σ.: Προφανώς θα ήταν μεγάλο το πλήγμα στον τουρισμό του νησιού…).
Για τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών στη Μόρια, όμως, δεν έκανε λόγο ο δήμαρχος. Που μπορεί μεν να μην είναι δικής του αποκλειστικά ευθύνης, αλλά δήμαρχος ολόκληρου νησιού είναι, βρε αδερφέ! Έναν λόγο παραπάνω τον έχει ως αιρετός άρχοντας ενός απ’ τα μεγαλύτερα και πιο δοκιμαζόμενα αυτήν τη στιγμή νησιά της Ελλάδας. Μην ξεχνάμε πως η εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ Cecile Pouilly μίλησε για πέντε θανάτους μέχρι στιγμής από το κρύο στην Ελλάδα, ενώ ανέφερε ότι 1.000 άτομα βρίσκονται σε μη θερμαινόμενες σκηνές και κοιτώνες, καλώντας παράλληλα τη χώρα μας να μεταφέρει τους εκτεθειμένους στο ψύχος μετανάστες και πρόσφυγες από τα νησιά σε καλύτερα καταλύματα στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Με όλα αυτά ως δεδομένα, το Βραβείο Ούλοφ Πάλμε φαντάζει ίσως ειρωνεία. Ο Ξένιος Δίας καθόλου ευχαριστημένος δεν θα ήταν από τέτοιου είδους «φιλοξενία». Μη σας πούμε ότι μπορεί και να εξαπέλυε κάναν κεραυνό από ’κεί πάνω ψηλά, στον χιονισμένο Όλυμπο, που κάθεται (και αυτός… ξέρει από χιόνια!).
Για την ώρα, το… δικό μας βραβείο θα προτιμήσουμε να το δώσουμε στην κυρία Ευστρατία, την κυρία Μαρίτσα και την κυρία Μηλίτσα, τις γνωστές πια «γιαγιάδες της Λέσβου», που, όπως είπε ο φωτογράφος που τις απαθανάτισε, Λευτέρης Παρτσάλης: «Δεν έχει να κάνει με εθελοντές, που ούτως ή άλλως ήρθαν για να βοηθήσουν και έχουν δώσει την ψυχή τους, έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία του νησιού αυτή την ανθρωπιστική κρίση. Εδώ στην πρώτη γραμμή που κανείς θα περίμενε κραυγές αγανάκτησης, αυτοί εδώ οι άνθρωποι που ζουν από τον τουρισμό και την καλλιέργεια της γης, διδάσκουν μαθήματα ανθρωπιάς».
Ας μένουν τα βραβεία, λοιπόν, για εκείνους που αποζητούν δάφνες για να (επ)αναπαύονται πάνω τους. Η πραγματική ζωή, εξάλλου, είναι έξω από τις πολυτελείς αίθουσες βράβευσης.
