Τι θέλησε να πει επικαλούμενος τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Τσαρλς Ντίκενς ο υπουργός Οικονομικών κ. Ε. Τσακαλώτος μιλώντας χθες στη συνεδρίαση των αρμόδιων Επιτροπών της Βουλής για το – νέο – πολυνομοσχέδιο και επικεντρώνοντας στον – ασθενικό, ανάπηρο μα ωστόσο «ευτυχή» – «Τάινι Τιμ»; Αρκετές ώρες μετά τη νέα «ιστορική ρήση» του «μαρξιστή» υπουργού, κι έχοντας ακούσει δεκάδες φορές το επίμαχο απόσπασμα προσπαθώντας να κατανοήσουμε την – όποια – λογική είχε η αναφορά, σε ένα μόνο συμπέρασμα καταλήγουμε: πως, ακόμη κι αν διάβασε κάποτε, στα νιάτα του, το επίμαχο βιβλίο ο κ. Τσακαλώτος – η ανάγνωση του Ντίκενς, άλλωστε, συνίσταται στους γόνους των μεγαλοαστικών οικογενειών –, δεν πρέπει να κατάλαβε και πολλά πράγματα.
Αν ο κ. Τσακαλώτος διάβασε όντως το βιβλίο, βάσει των όσων είπε χθες μάλλον το προσέγγισε φορώντας τα γυαλιά του «ευκατάστατου επαναστάτη»: ένα φιλάσθενο κι ανάπηρο παιδί που χαίρεται στο τραπέζι των Χριστουγέννων είναι γι' αυτόν ανεξήγητα – ή όχι και τόσο ανεξήγητα: υπάρχει και η μαρξιστική οπτική, την οποία άλλωστε συχνά ο κ. υπουργός επικαλείται – «ευτυχισμένο». Στο μυαλό του μέσου «επαναστάτη» που βιώνει την ταξική πάλη μέσω προσομοίωσης (σ.σ.: από αφηγήσεις τρίτων π.χ.) οι προλετάριοι ή εργάζονται τριπλή υπερωρία για ένα πιάτο φαγητό ή ζητιανεύουν κλαίγοντας ή «σπάνε τις αλυσίδες τους». Αν δεν κάνουν κάτι απ' τα τρία και, παρ' όλα αυτά, μπορούν να χαίρονται, είναι «ύποπτα φαινόμενα» καθώς είναι «ευτυχισμένοι». Σε κάθε περίπτωση, στα μάτια του «ευκατάστατου επαναστάτη» το προλεταριάτο παραμένει «terra incognita»: και βεβαίως, αδυνατεί να κατανοήσει κι αυτές τις μικρές χαρές στις οποίες αφήνεται ενίοτε ο μέσος προλετάριος. Ένα στομάχι γεμάτο με κάπως καλύτερο φαγητό από το «καθημερινό», π.χ., ή κάποιες ώρες με τον πατέρα στο σπίτι και όχι «στη δουλειά».
Βάσει των παραπάνω, μικρή σημασία έχει αν ο κ. Τσακαλώτος μας προέτρεψε να γίνουμε «ευτυχείς» σαν τον «Τάινι Τιμ» ή μας λοιδώρησε που δεχόμαστε παρόμοιες καταστάσεις ως «ευτυχία». Στη δεύτερη περίπτωση, βεβαίως, και με δεδομένο πως είναι η πολιτική που ο ίδιος χαράσσει στο υπουργείο του που μας οδηγεί σε τέτοιου είδους «ευτυχία», μας χλεύασε κατάμουτρα κουνώντας μας το δάχτυλο, μα έτσι κι αλλιώς δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό εκπρόσωπος της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ. Ό,τι κι αν θέλησε να πει ο κ. Τσακαλώτος, θα πρέπει να επικεντρώσουμε σε κείνο που απέφυγε να πει: πως, μπορεί ο Ντίκενς να πέθανε ενάμιση σχεδόν αιώνα νωρίτερα, στο Ρότσεστερ της Βικτωριανής Μεγάλης Βρετανίας, μα οι εικόνες της σκληρής, ακραίας ανέχειας που κατέγραψε τότε είναι και σήμερα ζωντανές, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας που «βγαίνει απ' τα μνημόνια». Μην το ξεχνάμε, άλλωστε, πως «ακόμη δεν είδαμε τίποτε» (σ.σ.: «Κι όπως λένε στην Αμερική... you have not seen anything yet!»): το' πε – κι αυτό – ο κ. Τσακαλώτος μιλώντας στις Επιτροπές της Βουλής...
