Μπορεί ο μέσος πολίτης να ανησυχεί για την επερχόμενη μείωση σε αφορολόγητο και συντάξεις, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που θα 'πρεπε να τον απασχολεί. Σύμφωνα με τα όσα είπε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – και πρώην αντιπρόεδρος μνημονιακών κυβερνήσεων – κ. Ευ. Βενιζέλος στο 2ο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, το πρόβλημα εντοπίζεται στην «πραγματική οικονομία» και, συγκεκριμένα, «Το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η διάχυτη ανασφάλεια, η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης, όχι των ξένων επενδυτών, των αγορών, των θεσμών, των εταίρων, αλλά των ίδιων των Ελλήνων πολιτών και κυρίως των ανθρώπων της αγοράς, της πραγματικής οικονομίας. Εκεί εντοπίζω το μαλακό υπογάστριο. Χωρίς πιστωτική επέκταση, χωρίς ρευστότητα, δεν μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος για ανάπτυξη της τάξεως του 2,7% το 2017».
Κατά τον έτερο πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ – και πρώην πρωθυπουργό – κ. Κ. Σημίτη, που μίλησε στο ίδιο Φόρουμ, το πρόβλημα έγκειται στην «έλλειψη ενός δικού μας αναπτυξιακού μοντέλου». «Η μικρή Ελλάδα θα πρέπει να γίνει η σοβαρή Ελλάδα» είπε ο πρώην πρωθυπουργός, που στη συνέχεια τόνισε ότι «η κύρια επιδίωξη της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Διότι, τι άλλο από έλλειψη εμπιστοσύνης σημαίνει ο μικρός αριθμός ξένων επενδύσεων στη χώρα ή το γεγονός της συνεχούς αύξησης του επιτοκίου, που θα πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα αν θέλει να δανεισθεί από τις αγορές;».
Που σημαίνει, κακώς αγχώνεται το πανελλήνιο για το πόσο ακόμη θα πρέπει να σφίξει το ζωνάρι. Το σημαντικό είναι να γίνουμε «σοβαροί», να προσελκύσουμε «ξένες επενδύσεις» (Κ. Σημίτης) και βεβαίως, να εμπιστευθούν οι «άνθρωποι της αγοράς» την ελληνική οικονομία (Ευ. Βενιζέλος). Ας κοπούν τελείως οι συντάξεις κι ας καταργηθεί εντελώς το αφορολόγητο, μικρό το κακό. Κακό όχι επειδή τα δεινά των πολιτών θα αυξηθούν, αλλά επειδή τα μέτρα αυτά θα είναι «αποσπασματικά» (Ευ. Βενιζέλος). Πιστοί στις πολιτικές που τόσα χρόνια εφάρμοσαν και υπηρέτησαν, οι δυο «πρώην» για τους αριθμούς ανησυχούν, όχι για τους ανθρώπους. Οι αριθμοί να ευημερούν, ποιος τους λογαριάζει τους ανθρώπους; Δεν έγινε αυτό απόλυτα σαφές όταν οι κ. Βενιζέλος και Σημίτης κυβερνούσαν;
Μια και ο λόγος για κυβέρνηση... «όλα αυτά γίνονται χωρίς να υπάρχει στην πραγματικότητα δημοκρατική νομιμοποίηση, γιατί η δημοκρατική νομιμοποίηση της παρούσας κυβέρνησης έχει προ πολλού εξαντληθεί και σίγουρα δεν αφορά την περίοδο μετά το τέλος του τρίτου προγράμματος», σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο. Τον άνθρωπο που θεωρούσε πως μια χαρά δημοκρατική νομιμοποίηση είχαν οι κυβερνήσεις στις οποίες μετείχε όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έβγαιναν στις πλατείες. Τον άνθρωπο που θεωρεί δεδομένο ένα 4ο μνημόνιο, απλώς το θέμα είναι ποιος θα το εφαρμόσει: ποιος θα 'ναι ο επόμενος πρωθυπουργός δηλαδή. Είναι κατά τον ίδιο απαραίτητο «η χώρα να πάει σε εκλογές, πρέπει να ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ» όχι για να αλλάξουν οι πολιτικές λιτότητας, μα προκειμένου να προκύψει από τις εκλογές αυτές «μία κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων ευρωπαϊκού προσανατολισμού, να κληθεί ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ, ο ηττημένος μετά τις εκλογές να μας πει αν θέλει να μετάσχει ή αν θέλει να ξαναγίνει αντισυστημική δημαγωγική δύναμη του εθνολαϊκισμού και να προχωρήσουμε». Να πάμε πού; Δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, λαός και πρώην πρόεδροι κομμάτων, αντιπρόεδροι κυβερνήσεων και πρωθυπουργοί δεν βαδίζουν στους ίδιους δρόμους.
