Η 20ή Φεβρουαρίου μάς τελείωσε, ζήτω η 20ή Μαρτίου! Νέα «ημερομηνία - σταθμός» μπήκε στη ζωή μας, και όπως όλα δείχνουν το επόμενο 20ήμερο θα μετράμε αντιστρόφως τον εναπομείναντα χρόνο μέχρι τη σωτηρία ή την καταστροφή. Επτά χρόνια τώρα το ίδιο σενάριο παίζεται σ' αυτή τη χώρα καθημερινά. Μόνο τα ονόματα του φορέα της σωτηρίας ή της καταστροφής αλλάζουν· κάποτε μετρούσαμε τον χρόνο μέχρι την επιστροφή στις αγορές, τώρα μετράμε τον χρόνο μέχρι την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Η καταστροφή έχει βεβαίως έλθει αρκετά χρόνια νωρίτερα. Εμείς, ωστόσο, επιμένουμε να μετράμε. Κι όσο μετράμε, χαμηλώνουμε τον πήχη των προσδοκιών. Το 2010 περιμέναμε να επιστρέψουμε στην προ της κρίσης ζωή. Το 2012 περιμέναμε την «ανατροπή». Το 2015, τη «δίκαιη συμφωνία». Το 2016, το «κλείσιμο της αξιολόγησης». Και πλέον, το 2017, περιμένουμε το τελικό μέγεθος της νέας επιβάρυνσης. Τι θα περιμένουμε έπειτα από τρία χρόνια; Πόσο πιο χαμηλά θα έχουν κατρακυλήσει οι προσδοκίες;
Στο μεταξύ μετράμε. Αντιστρόφως πάντα. Όπως έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε εδώ και μια επταετία. Μετρώντας αντιστρόφως, πιστοποιούμε πως ακόμη υπάρχουμε. Αν κάποτε το κριτήριο της ύπαρξης ήταν η σκέψη, σήμερα είναι η αντίστροφη μέτρηση. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» έχει αντικατασταθεί απ' το «μετράω προς το μηδέν, άρα υπάρχω». Σκοπός της ύπαρξης είναι πλέον να μηδενίζει το κοντέρ, με μόνη προσδοκία το να αρχίζει ξανά την αντίστροφη μέτρηση. Ο homo sapiens έχει μετατραπεί σε αριθμητήριο.
Η 20ή Φεβρουαρίου πέρασε. Τι περιμέναμε τότε; Γιατί μετρούσαμε μία προς μία τις ημέρες που οδηγούσαν σε κείνη την ημερομηνία; Ρωτήστε τον διπλανό σας στο λεωφορείο: δεν είναι σίγουρο ότι θα το θυμάται κι ας πέρασαν μόνον εννέα ημέρες στο μεταξύ. Άλλωστε, τώρα, μετράμε και πάλι αντίστροφα. Προς την 20ή Μαρτίου. Δεν έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε τι προσδοκούμε από τη μέτρηση αυτή. Ίσως γιατί το ξέρουμε πως τίποτα πια δεν έμεινε να περιμένουμε. Ή να μας περιμένει.
