Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, δεν αντιμετώπιζε διλήμματα στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 1968. «Το να σε βάζουν να διαλέξεις ανάμεσα στον Νίξον και στον Χάμφρεϊ (σ.σ.: ο αντίπαλός του Νίξον απ' την πλευρά του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ) είναι σαν να σου ζητούν να αποφασίσεις αν προτιμάς τα ζεστά ή τα κρύα σκ...» έγραφε τότε στη στήλη που διατηρούσε στην underground εφημερίδα του Λος Άντζελες «Open City» («Notes of a dirty old man»), και από τότε δεν φαίνεται να έχει περάσει τόσο πολύς καιρός. Τότε, ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον ή ο Χιούμπερτ Χάμφρεϊ. Σήμερα είναι ο Ντόναλντ Τραμπ ή η Χίλαρι Κλίντον. Τι θα επιλέξουν τελικά να... σερβιριστούν οι Αμερικανοί; Έχει άραγε την παραμικρή σημασία;
Από τη 1.00 το μεσημέρι (ώρα Ελλάδας) στις ΗΠΑ ψηφίζουν για τον νέο τους πρόεδρο. Και για ακόμη μια φορά, οι επιλογές που δίνονται στον ψηφοφόρο, είναι θλιβερές. Να εντοπίσουν το μικρότερο κακό καλούνται οι Αμερικανοί, και είναι πραγματικά δύσκολο να αποσαφηνιστεί ποιος απ' τους δυο θα είναι χειρότερος, τόσο για τους ίδιους τους πολίτες των ΗΠΑ όσο και για τους υπόλοιπους κατοίκους του πλανήτη.
Σ' αυτή την εκλογή, οι μάσκες έχουν πέσει. Τα άλλοθι άλλων εκλογικών μαχών, απλώς δεν υφίστανται. Αν 8 χρόνια νωρίτερα οι μάνατζερ του Δημοκρατικού Κόμματος κατόρθωναν να παρουσιάσουν τον Μπαράκ Ομπάμα ως την ελπίδα των φτωχών και των καταπιεσμένων, σήμερα το σκληρό Κεφάλαιο που διαχρονικά κυβερνά (στην ουσία) τις ΗΠΑ και τις λοιπές χώρες του πλανήτη φροντίζει να δώσει ένα σαφές μήνυμα, το ίδιο που δόθηκε και στη δική μας χώρα έναν και κάτι χρόνο νωρίτερα: «Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα. Πάλεψτε για το καθημερινό σας ξεροκόμματο».
Τραμπ ή Κλίντον; Κλίντον ή Τραμπ; Οι δυο υποψήφιοι μοιάζουν τόσο ανατριχιαστικά όμοιοι που η κοροϊδία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Η κοροϊδία, που συνίσταται στην ψευδαίσθηση της «επιλογής». Στην παραχάραξη της έννοιας της Δημοκρατίας. Στον χλευασμό της ίδιας της ψευδαίσθησης της επιλογής. Να 'ταν τουλάχιστον ο Μπέρνι Σάντερς (σ.σ.: που σήμερα, τη Χίλαρι Κλίντον στηρίζει, το επισημαίνουμε), το αντίπαλο δέος του Τραμπ, ίσως να είχαν κρατηθεί τα προσχήματα. Όχι πως θα 'χε και καμιά σημασία βέβαια!
Όποιος κι αν «εκλεγεί», οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να βομβαρδίζουν αμάχους και να εξαπολύουν τους οικονομικούς τους δολοφόνους στις λοιπές χώρες του πλανήτη. Όποιος κι αν «εκλεγεί», οι φτωχοί στις ΗΠΑ θα συνεχίσουν να χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους. Όποιος κι αν «εκλεγεί», ένα ακόμη κομμάτι του αμερικανικού πληθυσμού απλώς θα διαγραφεί απ' τις στατιστικές. Τι σημασία έχει το αποτέλεσμα;
Κι αν είστε από κείνους που πιστεύουν πως υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές στις πολιτικές Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών, σημειώστε πως ήταν ο Κένεντι εκείνος που ξεκίνησε τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ο Κλίντον που βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία, ο Ομπάμα εκείνος που ξεκίνησε και συνεχίζει την καταστροφή της Συρίας. Όλοι τους, «Δημοκρατικοί». Κι ίσως, για τους δυο τελευταίους, ξενυχτούσατε κι εσείς τη νύχτα της εκλογής τους, ελπίζοντας πως «κάτι αλλάζει»...
*τίτλος τραγουδιού των Clash
