Αρκούντως πανηγύριζε μέσω Twitter ο πρωθυπουργός κ. Αλ. Τσίπρας την 3η – κατά σειρά – σύνοδο των επτά χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, μα παραμένει ασαφές αν πανηγύρισε το ίδιο το ανακοινωθέν που (και ο ίδιος) συνυπέγραψε μέσω του οποίου το χτύπημα Τραμπ στη Συρία χαρακτηρίζεται «κατανοητό». Δεδομένο παραμένει πως οι σύγχρονοι «magnificent seven» (σ.σ.: για τους ηγέτες των επτά χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ο λόγος) δικαιολόγησαν απόλυτα τον τελευταίο αμερικανικό καουμποϊσμό, χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ως... αποτρεπτικό στη διάδοση και χρήση χημικών όπλων.
Το ανακοινωθέν συνυπογράφουν Γαλλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρος, Μάλτα και Πορτογαλία και είναι ίσως η πρώτη φορά που επτά χώρες της λεκάνης της Μεσογείου σπεύδουν να δικαιολογήσουν μια επέμβαση στην περιοχή τους που, λίγα χρόνια νωρίτερα, αν δεν την καταδίκαζαν, τουλάχιστον θα απέφευγαν να τη σχολιάσουν. Αν το συγκεκριμένο ανακοινωθέν ενισχύει την προσπάθεια των επτά να διαδραματίσουν «πρωταγωνιστικό ρόλο στον διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης», όπως πολύ γλαφυρά αναφέρει ο κ. Τσίπρας στις προαναφερθείσες αναρτήσεις του στο Twitter, ή πρόκειται για μια προσπάθεια συμβολής τους στην ειρήνευση της περιοχής αναμένεται να αποσαφηνιστεί το προσεχές χρονικό διάστημα. Το σίγουρο είναι πως η συμβολή στην ειρήνευση δεν περνάει μέσα από την επιβράβευση βομβαρδισμών, έστω κι αν οι τελευταίοι βαφτίζονται «ανθρωπιστικοί».
Γεγονός είναι πως, αν οι επτά φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν με παρόμοιες πρωτοβουλίες, καθόλου σίγουροι δεν είμαστε πως «το μέλλον της Ευρώπης» είναι κάτι που θα θέλαμε να βιώσουμε. Αν το μέλλον της Ευρώπης είναι εκείνο του χειροκροτητή των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» των ΗΠΑ, ευχαριστούμε, πήραμε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν και διόλου έτοιμοι δεν αισθανόμαστε να κατέβουμε στο λιμάνι του Πειραιά προκειμένου να ζητωκραυγάσουμε την άφιξη «του Στόλου».
Θα πείτε: δεν είναι «έγκλημα πολέμου» η χρήση χημικών; Σαφώς και ναι. Θα θυμίσουμε μόνο πως στο Ιράκ ουδέποτε εντοπίστηκαν τα «όπλα μαζικής καταστροφής» που χρησιμοποιήθηκαν ως δικαιολογία για τη ΝΑΤΟϊκή εισβολή. Πως τα αμερικανικά media ακόμη προσπαθούν να μας κάνουν να λησμονήσουμε την κατασκευασμένη είδηση του καλυμμένου με πετρέλαιο κορμοράνου του πολέμου στο Κουβέιτ. Πως από τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο και μετά έχουμε λησμονήσει το αντικειμενικό πολεμικό ρεπορτάζ καθώς κάθε εικόνα που φτάνει στους δέκτες του «πολιτισμένου κόσμου» φιλτράρεται από τη ΝΑΤΟϊκή προπαγάνδα. Και κυρίως, πως είναι πραγματικά θλιβερό μεταξύ των επτά που χειροκροτούν τον αμερικανικό «τσαμπουκά» να συγκαταλέγονται η Κύπρος και η Ελλάδα: δυο χώρες που έχουν πληρώσει πανάκριβα την «αμερικανική φιλία» και έχουν παρακολουθήσει τους – τόσο ευαίσθητους με το «καθεστώς του Άσαντ» – Αμερικανούς «προστάτες και συμμάχους» να σφυρίζουν αδιάφορα όταν οι στρατιές του Αττίλα επέλαυναν στην Κύπρο.
Κάτι ακόμη: Οι «ίσες αποστάσεις» που παίρνουν οι επτά από Άσαντ και ISIS είναι στο πλαίσιο του «politically correct»; Το δεδομένο πάντως είναι πως θεωρούν αγγέλους τα μέλη της συριακής αντιπολίτευσης!
*Νίκος Καββαδίας, «Οι 7 Νάνοι στο s/s Cyrenia»
