Η Βρετανία αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ακροδεξιά καλπάζει στις περισσότερες χώρες του «πυρήνα» της Ευρώπης. Ο φόβος είναι πλέον ο κανόνας. Οι χώρες του Βορρά πηγαίνουν σχετικά καλά οικονομικά (τουλάχιστον στους δείκτες), ενώ οι χώρες του Νότου όχι, οι χώρες του Βορρά βρίζουν τις χώρες του Νότου…
Γενικά, στην ΕΕ τα πράγματα πηγαίνουν μάλλον χάλια…
Και πώς αποφασίζει η ηγεσία της να απαντήσει σε όλο αυτό;
«Κάνει πάρτυ!» Το χτες και το μετά…
Κι αφού λύσανε το πρόβλημα των πολλών ταχυτήτων που παρουσιάζει η «ενιαία και αδιαίρετη» ευρωπαϊκή οικογένεια, με το να τις αποδεχθούν, συνεχίζουν να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία…
Όχι, όχι, η απάντηση δεν είναι η κατάθλιψη. Τη στιγμή όμως που η δημοκρατία εγκαταλείπει την Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμα και στα πιο προφανή (συζητάμε το αν θα παραμείνει πρόεδρος της συνέλευσης των Υπουργών Οικονομικών - Eurogroup, κάποιος που πιθανόν δε θα είναι Υπουργός Οικονομικών στη χώρα του), τη στιγμή που ο Γιούνκερ «κλείνει το μάτι» στο ΔΝΤ αναφορικά με τα εργασιακά όταν λέει ότι οι «μεταρρυθμίσεις» των προηγούμενων χρόνων στην Ελλάδα δεν πρέπει να ανατραπούν, τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά θα φαινόταν αστείο το θέαμα στη Ρώμη, αν δεν ήταν στην πραγματικότητα γελοίο…
Διότι η Ευρώπη για να προχωρήσει, όπως τόσο πολύ θέλουν όλοι αυτοί, άλλα πράγματα χρειάζεται και όχι εκθέσεις ιδεών. Χρειάζεται να αφήσει πίσω τη λιτότητα ως συνταγή διεξόδου από την κρίση και τη δημοσιονομική «πειθαρχία», χρειάζεται να ξαναδεί τη δομή της από την αρχή και να λειτουργήσει δημοκρατικά. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν αν επικρατήσουν οι πολιτικές δυνάμεις που τα θέλουν… (Σίγουρα η σοσιαλδημοκρατία «γενικά», δεν ταυτίζεται με αυτό…)
Βέβαια συνέβη και κάτι «χαρμόσυνο»: η μεγάλη νίκη του Ρούτε επί του ακροδεξιού Βίλντερς στην Ολλανδία. Η οποία έγινε αφού πρώτα ο Ρούτε ενσωμάτωσε όλη την ατζέντα του δεύτερου…
Γ. Δ.
