Τις περασμένες μέρες, όλα κινούνταν γύρω από την εκλογική νίκη του Τραμπ. Μάθαμε, μεταξύ άλλων, ότι ο παππούς του είχε καταγωγή απ την Καρδίτσα και λεγόταν Τραμπάκουλας. Πριν λοιπόν καταλαγιάσει εντελώς η σκόνη, είπα κι εγώ να γράψω κάτι για αυτόν, για να είμαι επίκαιρος. Σήμερα ξημερώματα όμως ανακοινώθηκε ο θάνατος του Cohen, οπότε τελικά, όσο και να προσπαθώ, μέσα στην επικαιρότητα δεν είμαι.
Κάπου διάβασα ότι ο Τραμπ αφιέρωσε στους χαμένους δημοκρατικούς το "You Can’t Always Get What You Want" των Stones. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, όμως κάπου είδα και ένα σχόλιο του Jagger σχετικά με το τραγούδι και τον Τραμπ, οπότε μάλλον αλήθεια θα είναι. Το σχόλιο του Jagger δεν το πολυκατάλαβα την στιγμή που το διάβαζα, βιαζόμουν κι όλας, μετά που έψαξα δεν το ξαναβρήκα, οπότε μάλλον θα μείνω με την απορία. Είναι όμως γνωστό ότι ο Τραμπ χρησιμοποιούσε το τραγούδι στην προεκλογική του εκστρατεία, πράγμα που είχε προκαλέσει την αντίδραση των Stones. Η αναφορά του Billboard στο θέμα είναι εδώ.
Πάμε όμως στο τραγούδι. Ηχογραφήθηκε στο Olympic Sound Studios, στο Λονδίνο, στις 16 και 17 Νοεμβρίου του 1968. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Keith Richards, μουσική και στίχοι είναι του Jagger (νομίζω ότι αυτό είναι φανερό, σε όλους όσους έχουν ασχοληθεί με τους Stones). Όταν ο Jagger παρουσίασε το τραγούδι στην μπάντα, παίζοντας το στην κιθάρα (κατά τον Keith πάλι), έμοιαζε με κάντρι μπαλάντα, κάτι σε στυλ Ντίλαν. Και αυτό λογικό μου ακούγεται. Οι στίχοι του τραγουδιού νομίζω ότι αναφέρονται στην ανώμαλη προσγείωση που έφαγαν οι προσδοκίες της δεκαετίας του εξήντα, μέσα από την αφήγηση απλών, καθημερινών περιστατικών. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος. Οι γνώμες διχάζονται για το ποιος είναι ο Μίστερ Τζιμι του τραγουδιού, αλλά δεν πρόκειται να αναφέρω εδώ θεωρίες που εύκολα βρίσκει κανείς στο ίντερνετ.
Η μπάντα δοκίμαζε το τραγούδι, δίνοντας του σιγά-σιγά την μορφή που ξέρουμε. Η αρχική σκέψη ήταν να μπει χορωδία στο τέλος του κομματιού. Ο Keith και ο Mick ήθελαν το κομμάτι να έχει κάτι από το στυλ και το γκρουβ των γκόσπελ και σκέφτηκαν να βάλουν μια ανάλογη χορωδία. Κάπου εκεί ο Keith θυμήθηκε τα μαθητικά του χρόνια που τραγουδούσε σε χορωδία και τον έπιασε το εγωιστικό του, καλύτερα μπορούν οι μαύροι από εμάς; Έτσι προσέλαβαν την London Bach Choir. Η χορωδία ακούγεται μόνη στην εισαγωγή του τραγουδιού, συνοδεύει στην διάρκειά του και κορυφώνει προς το τέλος. Ντραμς δεν παίζει ο Watts, αλλά ο Jimmy Miller, ο καινούριος παραγωγός των Stones, που κατά τον Keith ήταν «ένας γαμάτος ντράμερ, που σε έκανε να νιώθεις εμπιστοσύνη». Η τελική μορφή του τραγουδιού νομίζω ότι οφείλει πολλά όμως στον Al Kooper, που παίζει πιάνο και όργανο, αλλά και το γαλλικό κόρνο στην αρχή του τραγουδιού, αμέσως μετά την χορωδία και πριν μπει ο Jagger. Παρεμπιπτόντως, το πνευστό αυτό όργανο, οι μεν Άγγλοι το λένε γαλλικό κόρνο (French Horn), οι δε Γάλλοι το λένε αγγλικό κόρνο (Cor anglais). Λες και είναι κάτι κακό, που θέλει ο ένας να το φορτώσει στον άλλο!
Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε μικρό δισκάκι το καλοκαίρι του 1969, σαν δεύτερη μεριά του "Honky Tonk Women". Η φωτογραφία στην αρχή είναι από την βελγική έκδοση. Στο μικρό δισκάκι δεν υπάρχει η χορωδία στην αρχή του τραγουδιού. Η εισαγωγή με την χορωδία χρησιμοποιήθηκε στην εκτέλεση του μεγάλου δίσκου, ως γνωστό το "You Can’t Always Get What you Want" είναι το τελευταίο τραγούδι του "Let It Bleed".
