Εκλέχθηκε με στήριξη πολύ ευρύτερη της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στη θέση της Προέδρου της Βουλής, το ‘μέτωπο’ αυτό ωστόσο δεν υπήρξε ποτέ αληθινά αρραγές, με τις πρώτες ρωγμές του να είναι ορατές ήδη από την έναρξη της τρέχουσας κοινοβουλευτικής περιόδου και τις υπόλοιπες – τις ενδοκομματικές – να αποκαλύπτονται σταδιακά, με αφορμή και τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πέντε μήνες μετά την εκλογή της στη θέση του τρίτου ανώτατου πολιτειακού παράγοντα, παραμένει έργω τε και λόγω σταθερή, παρέχοντας την ίδια στιγμή αφειδώς στήριξη στον Πρωθυπουργό, αντίφαση δύσκολα ερμηνεύσιμη υπό το φως των δεδομένων που μέχρι στιγμής υπάρχουν.
Το χρονικό διάστημα από τις 6 Φεβρουαρίου που έγινε επίσημα η εκλογή της στη θεσμική αυτή θέση μέχρι σήμερα, υπήρξε ιδιαίτερα ενεργή, με τον απολογισμό της δράσης της να περιλαμβάνει την επανασύσταση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα (11 Μαρτίου) – η οποία υπήρχε από την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο και είχε διακόψει το έργο της λόγω των εθνικών εκλογών του Ιανουαρίου 2015 – την συγκρότηση της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους (17 Μαρτίου) και της Εξεταστικής Επιτροπής για τα Μνημόνια (7 Απριλίου 2015), την ανάσυρση προς εξέταση από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας του σκανδάλου της Siemens, αλλά και το άνοιγμα της Βουλής σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, π.χ. στις απολυμένες (σ.σ. πλέον επαναπροσληφθείσες) καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (8 Μαρτίου) και σε εκπροσώπους των μεταναστών και της ΛΟΑΤ κοινότητας την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού (21 Μαρτίου).
Η σχολαστικότητά της στην τήρηση του Κανονισμού της Βουλής αποτέλεσε την αφορμή από την πρώτη κιόλας συνεδρίαση της 25ης Φλεβάρη (μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης, την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης και την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας) να ξεσηκωθεί εναντίον της η αντιπολίτευση, όταν έθεσε το ζήτημα της απουσίας των προφυλακισμένων χρυσαυγιτών βουλευτών από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, λόγω εισαγγελικών διατάξεων άρνησης χορήγησης της σχετικής άδειας, χωρίς κάποια ειδική αιτιολογία. Για την ανακίνηση αυτού του ζητήματος κατηγορήθηκε για παραβίαση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών και κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, ενώ έκτοτε της καταλογίστηκε αρκετές φορές – με διάφορες τέτοιες αφορμές διαδικαστικού τύπου – από ανοχή μέχρι…σύμπλευση με την εγκληματική ναζιστική οργάνωση.
Εξόχως εντυπωσιακή, ωστόσο, είναι η προσχώρηση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στις πραγματικά ακραίες αυτές απόψεις, όπως του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του κόμματος, Νίκου Φίλη (σ.σ. ο βουλευτής έκανε λόγο για «συμπόρευση» της Ζ. Κωνσταντοπούλου σε θέματα κοινοβουλευτικής διαδικασίας με εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής). Όπως και η κλήση σε παραίτηση για το «παρών» και το «όχι» στις δύο τελευταίες ψηφοφορίες από άλλα μέλη της ΚΟ (Σταθάκης / Παπαδόπουλος / Δριτσέλη), οι οποίοι εμφανίζονται μάλιστα …«βασιλικότεροι του βασιλέως», μια και ο Αλέξης Τσίπρας, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει ζητήσει δημόσια κάτι τέτοιο.
Εντυπωσιάζουν ακόμη, τέλος, οι φωνές εντός ΣΥΡΙΖΑ που ενώ μέχρι πρότινος ερμήνευαν τις επιθέσεις στο πρόσωπο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από τα περισσότερα ΜΜΕ, ως έναν τρόπο για να αποσπαστεί η προσοχή του κόσμου από το σημαντικό έργο που επιτελεί στις Επιτροπές, σήμερα, ευθυγραμμιζόμενοι απολύτως με τη νέα γραμμή της ηγεσίας που παρουσιάζει το Μνημόνιο ως μονόδρομο, το υποβαθμίζουν, ισχυριζόμενοι επιπλέον ότι ασκεί προσωποκεντρική πολιτική.
Οι άνθρωποι αυτοί αυτοαναιρούμενοι, βοηθούν στην εξαγωγή συμπερασμάτων για τα δικά τους κίνητρα, ενόσω ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, ξεσκεπάζοντας το αληθινό πρόσωπο όλων μας. Αυτό είναι, άλλωστε, ένα από τα λίγα καλά της κρίσιμης περιόδου που βιώνουμε.
(Πρώτη δημοσίευση: inagreece.gr)
