Η ίδια μονότονη εισαγωγή σε κάθε παρέμβαση «αγανακτισμένων» γονέων σε σχολεία που είναι έτοιμα να υποδεχθούν προσφυγόπουλα. Εισαγωγή που ακολουθείται βέβαια, πάντα, από ένα «αλλά»… κι αυτό το «αλλά» από προβλήματα που σίγουρα υπήρχαν πριν έρθουν τα προσφυγόπουλα αλλά ξαφνικά μας απασχολούν τώρα.

Ο εμβολιασμός των παιδιών, οι συνθήκες υγιεινής, το πόσες τουαλέτες έχει το σχολείο, αν είναι τούρκικες ή ελληνικές, η χωρητικότητα της λεκάνης…

-Ε, τέλος πάντων, ας πάνε στο διπλανό σχολείο. Όχι εδώ.

Βέβαια, σήμερα το πρωί στο Ωραιόκαστρο, οι «γονείς» το προχώρησαν λίγο παραπάνω. «Δεν είναι δικά μας παιδιά, είναι παιδιά του Αλλάχ». «Είναι παράνομοι, δεν είναι πρόσφυγες. Πού είναι τα χαρτιά τους;». «Να πάνε στις χώρες τους». Να κάτσουν εκεί, «να πάρουν όπλα και να πολεμήσουν»…

Και πράγματι δεν είναι πιο φυσικό, αν είσαι «παιδί του Αλλάχ», να μπαρουτοκαπνίζεσαι στο Χαλέπι, από το να πηγαίνεις σχολείο στο Ωραιόκαστρο, στη Βόλβη, στη Μυτιλήνη;

Σίγουρα τα προσφυγόπουλα δεν είναι δικά τους παιδιά. Αλλοίμονο όμως στα δικά τους…

 

Γ.Δ.