Το επτά είναι «μαγικός» αριθμός (για τους μυστικιστές). Είναι ταυτόχρονα «ιερός» (για τη θρησκεία). Και βέβαια, είναι (από σήμερα, 6 Ιουλίου) ο αριθμός των τηλεοπτικών αδειών που το ΕΣΡ αποφάσισε ότι «χωράνε» στο εν Ελλάδι τηλεοπτικό τοπίο. Μια απόφαση που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΝΔ), δια στόματος της αρμόδιας τομεάρχη του κ. Α. Μ. Ασημακοπούλου, χαρακτηρίζει «κόλαφο για την κυβέρνηση» καθώς «το καθεστωτικό σχέδιο της Κυβέρνησης για τον έλεγχο των Μέσων Ενημέρωσης και τον περιορισμό του πλουραλισμού έχει πέσει στο κενό», ενώ ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης κ. Ν. Παππάς «ένα πρώτο σημαντικό βήμα στο δρόμο για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, η οποία έχει καθυστερήσει δεκαετίες, στερώντας από το Δημόσιο χρήματα τα οποία έπρεπε να έχουν εισπραχθεί».
Πώς απ' το τέσσερα (σ.σ.: τόσες ήταν η τηλεοπτικές άδειες που η μελέτη του ινστιτούτου της Φλωρεντίας έκρινε ότι «άντεχε» η χώρα) φτάσαμε στο επτά; Αδιάφορο. Πετάξαμε 240.000 ευρώ (τόσο κόστισε η μελέτη) ή χάσαμε 250 εκατομμύρια ευρώ (με την ακύρωση του σχετικού διαγωνισμού); Επίσης αδιάφορο, δεν είναι αυτά τα σημεία στα οποία πρέπει να επικεντρώσουμε. Επιχειρώντας να διατυπώσουμε ένα γενικό ερώτημα, θα πρέπει κατ' αρχήν να αναλογιστούμε: έχουμε νικητές και ηττημένους στη μάχη μεταξύ κυβέρνησης, αξιωματικής αντιπολίτευσης και καναλαρχών; Μη βιαστείτε να απαντήσετε ναι, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.
Φαινομενικά, η κυβέρνηση έχει υποστεί μια μεγαλειώδη ήττα: μια ήττα που δεν ήρθε βέβαια σήμερα με την απόφαση του ΕΣΡ, μα μερικούς μήνες νωρίτερα, με την απόφαση του ΣτΕ. Εκείνη που κυβερνητικοί παράγοντες αντιμετώπιζαν περίπου ως πραξικόπημα. Είναι όμως έτσι; Ή η εξέλιξη βολεύει το ίδιο κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και καναλάρχες (υφιστάμενους και επίδοξους);
Να διατυπώσουμε το ερώτημα αλλιώς; Ήθελε όντως η κυβέρνηση να ελέγξει το ραδιοτηλεοπτικπό πεδίο δημιουργώντας «δικά της» κανάλια στη θέση των υφιστάμενων; Ή ο στόχος της ήταν απλώς να φανεί πως δίνει τη μάχη, και να ανοίξει – μέσω της διαφαινόμενης ως βεβαίας – ήττας της δρόμο για την είσοδο κι άλλων καναλαρχών στον ελληνικό τηλεοπτικό «αέρα», διασφαλίζοντας παράλληλα τη συνέχιση του ρόλου της ως «φτωχού και μόνου καουμπόι» απέναντι «στα κανάλια της διαπλοκής»; Έχετε την εντύπωση πως όλες οι μάχες δίνονται για να κερδηθούν; Ή κάποιες φορές η – φαινομενική – ήττα είναι το πλέον επιθυμητό αποτέλεσμα;
Σε κάθε περίπτωση... ποιος νομίζετε πως θα πληρώσει τον λογαριασμό;
