Μετά τη μεγαλειώδη «νίκη» στο Eurogroup χθες, ημέρα μπουγάδας η σημερινή. Στα Γιάννενα παίχτηκε το δεύτερο επεισόδιο του τιτάνιου έργου που φέρει τον τίτλο «Ξεπλένοντας τη Χ.Α.», με τον πρόεδρο της Βουλής κ. Ν. Βούτση στον ρόλο του πρωταγωνιστή και τη «δημόσια» ΕΡΤ στον δυναμικό ρόλο του απορρυπαντικού (με μπλε και πράσινους κόκκους, συν μια καλή δόση ροζ!). Ιδιαίτερα σημαντική για το έργο η συμβολή του ιστορικού συγγράμματος «Θεωρία των δύο άκρων», το οποίο και δανείζει ιδέες (και ολόκληρες σκηνές) προκειμένου να εξυπηρετηθεί καλύτερα η πλοκή.
Η πραγματικά επιστημονική δουλειά των σεμνών σεναριογράφων απογειώνει την παραγωγή, ενώ ο δυναμισμός των αφηγηματικών μέσων, που κατορθώνουν να αποδώσουν σκηνές έντονης δράσης, ιδωμένες όμως μέσα από μια μάλλον ντοκιμαντερίστικη ματιά, κάνει χωρίς αμφιβολία τους παραγωγούς να προσδοκούν πολλά. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του έργου παίζει και η λιτή και καθαρή αφήγηση, που χρησιμοποιεί τη συχνή επανάληψη λέξεων - κλειδιών προκειμένου να εγκιβωτιστούν στο μυαλό του θεατή - ακροατή τα «ορθά» μηνύματα. Η συχνή χρήση της λέξης «ταραξίες», π.χ., δεν πρέπει να εκληφθεί ως γλωσσική πενία, μα ως μια ηθελημένη προσπάθεια να γίνει απόλυτα σαφής ο ρόλος του δεύτερου «άκρου»: για απλούς «ταραξίες» πρόκειται, που δεν έχουν τι να κάνουν και εντελώς ξαφνικά επιτίθενται στην αστυνομία κατά τη διάρκεια μιας επίσημης τελετής.
Το πρώτο άκρο (σ.σ.: όχι, εδώ δεν είναι απαραίτητη η χρήση εισαγωγικών) δεν παραδίδεται στον θεατή - ακροατή ως τέτοιο. Με λίγη προσοχή, θα διαπιστώσετε πως παρουσιάζεται πάντα με ονοματεπώνυμο (Χ.Α.), ενώ σχεδόν πάντα τού δίνεται ο λόγος προκειμένου να υπεραμυνθεί των θέσεων και απόψεών του και του δημοκρατικού δικαιώματός του να κάνει χρήση των προνομίων που η θεσμική του θέση του χαρίζει. Αν μη τι άλλο δηλαδή, το ένα άκρο έχει και θεσμικό ρόλο, ενώ το δεύτερο είναι ένα μάτσο «ταραξίες» ή «μπαχαλάκηδες». Και σε όποιον τολμήσει να σκεφτεί να αμφισβητήσει τα περί «θεσμικού», φτάνει μόνο η παρουσία του προέδρου της Βουλής δίπλα στον εκπρόσωπο του άκρου στην επίσημη τελετή για να πειστούν και οι πλέον δύσπιστοι. Είθισται να λέγεται άλλωστε πως οι πραγματικά μεγάλοι πρωταγωνιστές δεν χρειάζεται καν να μιλούν, αρκεί η φυσική τους παρουσία για να υποστηριχθεί το όλο εγχείρημα.
Αν η θεωρία των δύο άκρων είναι μια εξίσωση, η φυσική συνέπεια των ανωτέρω είναι η καταστροφή της ίδιας της εξίσωσης και η εν συνεχεία εισαγωγή μιας νέας εξίσωσης που την αντικαθιστά. Η μεγαλοφυής προσέγγιση των παραγωγών, δεν επιτρέπει την απώλεια της ιδιότητας του «άκρου» και για τα δυο σκέλη της εξίσωσης. Το πρώτο σκέλος πριν από τη διαγραφή του απεμπολεί (μέσω εντατικών πλύσεων) την ακραία του ιδιότητα, και η νέα εξίσωση που απομένει έχει την ακόλουθη μορφή: άκρο ίσον ταραξίες. Και είναι τοις πάσι γνωστό πως η δημοκρατία από τα «άκρα» κινδυνεύει: και πως το μόνο μέσο που τη θωρακίζει, είναι οι «θεσμοί». Πού οδηγείται «αυτός ο τόπος» όταν ένας «θεσμικός» συναντά δυσκολίες στο να καταθέσει ένα στεφάνι σε ένα μνημείο; Και όταν «ταραξίες» τραυματίζουν άνευ αιτίας όργανα της τάξης; Δεν είναι απόλυτα σαφής η απάντηση που μας υπαγορεύεται;
