Ένα πράγμα μπορούμε να πούμε με απόλυτη ασφάλεια για τον – θανόντα σήμερα – πρώην πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη: ο αποθανών δεδικαίωται. Η σχετική αποστολική ρήση (Παύλος, «Προς Ρωμαίους Επιστολή», 6' 7, «ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας») βεβαίως καθόλου δεν συνεπάγεται αυτόματη άφεση αμαρτιών στους νεκρούς. Μια τέτοια άφεση θα ήταν ανακόλουθη με το θεμελιώδες δόγμα της χριστιανικής θρησκείας που αφορά τη Δευτέρα Παρουσία και δη το «κρίναι ζώντας και νεκρούς». Όπερ σημαίνει, ο νεκρός δεν καθαίρεται από τα αμαρτήματα που έχει ήδη διαπράξει: αυτά τον ακολουθούν και θα χρησιμοποιηθούν εναντίον του την ημέρα της κρίσης. Απελευθερώνεται απλώς από τον κίνδυνο να αμαρτήσει, διότι οι νεκροί, εκ των πραγμάτων, αδυνατούν – πλέον – να αμαρτήσουν.
Οι περισσότεροι εξ ημών βεβαίως εμμένουμε να αντιλαμβανόμαστε το «δεδικαίωται» ως «έχει δικαιωθεί», κι αυτό από μόνο του είναι μια ολέθρια σύγχυση. Μπορεί ο θάνατος να είναι το πέρας μιας πορείας, μα δεν είναι παράλληλα και το μαγικό πλυντήριο που σβήνει τα πεπραγμένα του νεκρού. Ενίοτε βεβαίως – και ειδικά στις περιπτώσεις που ο θανών υπήρξε «πολιτικό πρόσωπο» – τον ρόλο του πλυντηρίου αναλαμβάνουν οι διάδοχοί του στο αξίωμα που κατείχε εν ζωή. Για έναν πρώην πρωθυπουργό π.χ., ένας εν ενεργεία πρωθυπουργός.
Αν ο τελευταίος τυγχάνει να δηλώνει και «αριστερός», τα πράγματα περιπλέκονται: ιδίως αν ο θανών προκάτοχός του υπήρξε όχι απλώς «δεξιός», μα είχε διαδραματίσει και έναν πολύ κομβικό ρόλο σ' αυτό που ο Στρατής Τσίρκας απέδωσε ως «Χαμένη άνοιξη». Όταν οι άνθρωποι στους οποίους ομνύει (και επικαλείται ενίοτε και στα συνέδρια του κόμματός του) κραύγαζαν στα μεγάλα συλλαλητήρια των «Ιουλιανών» το όνομα του – θανόντα σήμερα – πρώην πρωθυπουργού με διόλου κολακευτικά επίθετα να το συνοδεύουν, αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση να τον χαρακτηρίζει ως κάποιον που «συνέβαλε αποφασιστικά στην εμπέδωση της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας μας». Ιδίως όταν την ίδια στιγμή επιμένει να διεκδικεί ως «δικό» του τον – πεσόντα στα «Ιουλιανά» – Σ. Πέτρουλα, κι όταν εμμένει να χαρακτηρίζει το κόμμα του ιστορικό συνεχιστή της ΕΔΑ.
Αναμφίβολα τον Κ. Μητσοτάκη θα τον κρίνει – αν δεν το έχει ήδη πράξει – η Ιστορία. Αναμφίβολα ο Κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί – πλέον – να διαπράξει κανένα πολιτικό αμάρτημα. Αν ο αποθανών «δεδικαίωται» πάντως, δεν ισχύει το ίδιο και για τον ζώντα. Ο τελευταίος, καθόλου δεν έχει απελευθερωθεί από τον κίνδυνο της αμαρτίας. Έστω κι αν έχει την αίσθηση πως βρίσκεται στο απυρόβλητο.
ΥΓ. 1: «Με την απώλεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κλείνει ένα μεγάλο και σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία αυτού του τόπου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας από τους διαμορφωτές της νεότερης Ελλάδας. Υπήρξε ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές της σύγχρονης πολιτικής μας Ιστορίας και κατά τη Μεταπολίτευση συνέβαλε αποφασιστικά στην εμπέδωση της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας μας. Στην οικογένειά του, στους οικείους και στο κόμμα του, εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια». Αυτό είναι το πλήρες μήνυμα του πρωθυπουργού για τον θάνατο του Κ. Μητσοτάκη.
ΥΓ. 2: «...Είμαστε παιδιά και εγγόνια εκείνων που στη γερμανική κατοχή δημιούργησαν με τον πατριωτισμό και το αίμα τους το θαύμα της εθνικής αντίστασης. Της μεγάλης δημοκρατικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που έζησε επί δεκαετίες με τον φόβο και την τρομοκρατία του παρακράτους. Και που έδωσε τις μεγάλες μάχες της δημοκρατίας, του 1-1-4, των Λαμπράκηδων...». Από την ομιλία του κ. Τσίπρα στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματός του την 10η Ιουλίου 2013.
