Ό,τι είναι «κοινωνικό» είναι και «αναπτυξιακό»; Όχι απαραίτητα.
Μετά το επικό ερώτημα που έκανε η έρευνα του οργανισμού διαΝΕΟσις (και πρόβαλε ο ΣΚΑΪ), για το αν οι πολίτες προτιμούν υψηλή φορολογία και ισχυρό κοινωνικό κράτος Ή χαμηλή φορολογία και «λιγότερη κρατική μέριμνα» (γιατί ως γνωστόν οι ανάγκες που καλύπτει το κράτος γεννιούνται από την υψηλή φορολογία…), ένα άλλο παρόμοιο ερώτημα μπαίνει στη ζωή μας… Αυτή τη φορά από το ΔΝΤ και τους «θεσμούς».
«Οι θεσμοί επιζητούν τα μέτρα να έχουν μεγαλύτερη αναπτυξιακή χροιά, ενώ η κυβέρνηση περισσότερο κοινωνική», φέρεται να δήλωσε χθες κυβερνητικός παράγοντας. Η αποστροφή αυτή αναφέρεται προφανώς στα περίφημα μέτρα για το 2019 που καλείται να προ-νομοθετήσει η κυβέρνηση.
Αν συνδυάσει κανείς τα όσα ακούγονται σχετικά με τα αιτήματα που θέτει (βασικά) το ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση, αλλά και τις απόψεις που διατυπώνουν οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού εντός και εκτός Ελλάδας, μπορεί κανείς να μπει στο νόημα: ό,τι θα ανακουφίσει στο τώρα τα προβλήματα της κοινωνίας, δεν σημαίνει –σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία- ότι θα έχει «αναπτυξιακό» προσανατολισμό.
«Γιατί να μειώσετε τους έμμεσους φόρους;» φέρεται να ρωτά το ΔΝΤ; «Γιατί να μειώσετε τον ΕΝΦΙΑ ή το ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης;». Γιατί να πάρετε τα λεφτά από το ωραιότατο πλεόνασμά σας και να ενισχύσετε τους συνταξιούχους; Αντίθετα, μειώστε τους συντελεστές φορολόγησης στις μεγάλες επιχειρήσεις, δώστε κίνητρα ώστε να ανοίξουν θέσεις εργασίας επεμβαίνοντας «διαθρωτικά» (άλλη μια αγαπημένη λέξη των ημερών) στις εργασιακές σχέσεις… βλέπε ελαστικοποίηση σχέσεων εργασίας, μείωση εργατικού κόστους κλπ…
Κι εκεί που νόμιζε κανείς ότι η ανάπτυξη είναι κάτι «καλό», «κοινωνικό», κάτι υπέρ του λαού βρε παιδί μου, έρχεται ο κυνισμός του Ταμείου να καταδείξει ότι η ανάπτυξη ενίοτε στηρίζεται στην κατεδάφιση των πολλών, υπέρ των λίγων…
Ό,τι είναι «αναπτυξιακό» δε χρειάζεται να είναι πάντα «κοινωνικό». Παράλογο;
Γ. Δ.
