Γιατί να δίνεις στους συνταξιούχους και όχι στους ανέργους; Γιατί να μη δεχτείς μείωση μισθού απ’ το να μείνεις χωρίς δουλειά; Γιατί να προσλαμβάνεις καθαρίστριες και όχι γιατρούς;
Να σκέφτεσαι κάθε φορά τι είναι πιο σημαντικό, τι είναι πιο ωφέλιμο για το «κοινό καλό». Κι ότι στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε τα πάντα, ούτε να είμαστε όλοι κερδισμένοι. Ή αλλιώς, «αν δε σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις»…
Μετά από 7 χρόνια λιτότητας, ο νεοφιλελευθερισμός είναι πλέον γνωστός όχι μόνο ως οικονομικό μοντέλο αλλά και ως φιλοσοφία ζωής. Γιατί, όπως ξέρουμε από παλιά, κανένα μοντέλο διαχείρισης της οικονομίας δε μπορεί να σταθεί χωρίς να περιβάλλεται από μια αξιακή δικαίωση, ένα πλέγμα ιδεολογικό.
Έτσι επάξια, για άλλη μια φορά, εκπροσώπησε αυτή τη φιλοσοφία η Αντιγόνη Λυμπεράκη, στέλεχος του Ποταμιού, μιλώντας το πρωί στον ΣΚΑΪ για το κοινωνικό μέρισμα.
«Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την ανέχεια δεν είναι να πάρεις μια μερίδα του πληθυσμού η οποία έχει βελτιώσει τη θέση της τα τελευταία χρόνια» και να της δώσεις ένα δωράκι, είπε η Αντιγόνη Λυμπεράκη, προσθέτοντας ότι στη διάρκεια της κρίσης οι «ηλικιωμένοι» συγκράτησαν κάπως τα εισοδήματά τους, σε αντίθεση με τους ανέργους που τα έχασαν όλα…
Δεν είναι τόσο ότι μια τέτοια δήλωση παραμερίζει ότι οι «ηλικιωμένοι» είναι αυτοί που στη διάρκεια της κρίσης είδαν τη σύνταξή τους να μειώνεται δεκάδες φορές, ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν, ότι είναι ευάλωτη κοινωνική ομάδα ή ότι «ζουν» με τη σύνταξή τους και άλλα μέλη της οικογένειας…
Είναι περισσότερο ο «ορθολογισμός» που όντως έχει αυτή η δήλωση, γιατί κάπου στο βάθος υπονοεί ότι τα «άλογα» αχρηστεύονται όταν γεράσουν…
Όπως και ότι στην κρίση, όποιος μένει λίγο πάνω απ’ τον πάτο θεωρείται ότι «βελτίωσε τη θέση του»…
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι το ίδιο το έδαφος της κοινωνικής μιζέριας και της ανέχειας είναι το καλύτερο ώστε αυτή η φιλοσοφία του νεοφιλελευθερισμού να απλώσει ρίζες στην κοινωνία. Ιδιαίτερα εάν, ταυτόχρονα, επικρατήσει η άποψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική…
Γ. Δ.
