Το «σχόλιο» του Στέφανου Κασιμάτη στη χθεσινή Καθημερινή, δεν εκπλήσσει όσους έχουν παρακολουθήσει τη γραφή του συγκεκριμένου «δημοσιογράφου» κατά το παρελθόν. Στην πραγματικότητα είναι μια ακόμα χυδαία στιγμή, ανάμεσα σε πολλές άλλες.
«Δεν το είχα ποτέ φαντασθεί» ότι η Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι μητέρα, έγραψε χθες ο Στέφανος Κασιμάτης, με αφορμή τη γέννηση της εγγονής της αντιπροέδρου της Βουλής. Και να’ ταν μόνο αυτό…
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο ίδιος διέγνωσε «βαθιά κατάθλιψη» στον Αριστείδη Μπαλτά εξαιτίας του «σκοτεινού, αγέλαστου ύφους του» και παρατηρούσε όλα αυτά που τον κάνουν «να θυμίζει κάπως τον Αλτουσέρ»… Αλλά «ιατρικής φύσεως» ήταν και η κριτική του για τον Αλέξη Τσίπρα, με αφορμή την περίφημη εκείνη συζήτηση του πρωθυπουργού με τον Μπιλ Κλίντον. Ο Κασιμάτης σχολίασε ότι ο πρωθυπουργός του θύμισε τα «παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια και τον «εξευτελισμό διαφόρων εμφανώς ανήμπορων ανθρώπων», ενώ εκμυστηρεύτηκε ότι «ένας γιατρός του Αιγινητείου» του είχε μιλήσει για τους «ψυχοπαθείς» ασθενείς του νοσοκομείου που εμφανίζονταν στην τηλεόραση αντί να πηγαίνουν να πάρουν τα φάρμακά τους…
Είναι γνωστό από παλιά ότι η αισθητικοποίηση της πολιτικής είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του φασισμού. Η επίκληση στην ομορφιά, τη δύναμη, την (ψυχική) υγεία ως κριτήρια πολιτικής αρετής είναι στοιχεία του φασιστικού λόγου, που απαντούν σε πολλές διαφορετικές μορφές του. Σίγουρα όχι μόνο σε αντίστοιχα πολιτικά κόμματα, αλλά και σε δημοσιογράφους, δημοσιολογούντες, tv περσόνες κλπ.
Το αξιοπρόσεκτο εδώ όμως είναι το πώς αυτή η «πένα» (και αυτός ο Λόγος) βρίσκει, εδώ και χρόνια, μόνιμη στέγη σε μια εφημερίδα που υποτίθεται ότι υπηρετεί την πολιτική μετριοπάθεια, την κεντροδεξιά Λογική και τον κατευνασμό του ιδεολογικού «μίσους».
Βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς τα διάφορα «σκίτσα» που δημοσιεύονται κατά καιρούς στην Καθημερινή, τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, το Μάνο Βουλαρίνο και άλλα στελέχη του συγκροτήματος, θα διαπιστώσει ότι ο Κασιμάτης δεν είναι εντελώς μόνος του κι ότι σε αυτό τον πολιτικό και μιντιακό χώρο, το χιούμορ, το «καυστικό ύφος» και η δημοσιογραφική ευστροφία αρκετά συχνά ταυτίζεται με το φασισμό…
Γ. Δ.
