Πάλι κατακλύζει το ίντερνετ ο λόγος του Θ. Πάγκαλου. Αυτή τη φορά, γιατί προσέβαλε τον Νίκο Μπελογιάννη, που τις τελευταίες μέρες τον βασανίζει πολύς κόσμος. Μα θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν μας εκπλήσσει πια το θράσος του κυρίου «όλοι μαζί τα φάγαμε» και δεδομένου αυτού ότι τα όποια λόγια του είναι αδιάφορα. Κι όμως! Κάθε φορά η επιθυμία να αναδειχθεί ο αποκρουστικός λόγος της αλαζονείας είναι ανίκητη.
Μα είχε και συνέχεια η υβριστική δήλωση για τον Ν. Μπελλογιάννη. Ο Θ. Πάγκαλος ένοιωσε την ανάγκη να διευκρινίσει πως ο πρωθυπουργός, ως θεσμός «ανήκει και σε αυτούς που δε θέλουν να ξεχάσουν, δε θέλουν να συγχωρήσουν και αυτοί (…) ενίκησαν με θυσίες.» Στο ζήτημα του εμφυλίου πολέμου «ο πρωθυπουργός», πρόσθεσε, «είναι υποχρεωμένος να εκπροσωπήσει τη μία πλευρά, γιατί είναι συνέχεια του ελληνικού κράτους, το οποίο ενίκησε την κομμουνιστική ανταρσία.» Τη συγκεκριμένη εκδήλωση όφειλε να χαιρετήσει με «λόγια λήθης και συμφιλίωσης».
Λήθη και συμφιλίωση, δηλαδή, αρκεί να μην ξεχνάμε ποιοι είναι οι νικητές!
Όχι, ο Νίκος Μπελογιάννης δεν είναι ο Ιησούς Χριστός. Είναι κάποιος άλλος που πιο ωραία μας τον συστήνει ο ποιητής, ο αισιόδοξος ποιητής που δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα:
"Οταν περπατούσες στα ερείπια του φθινοπώρου
είχες πάντα στη μέσα τσέπη του σακακιού σου το σχέδιο της καινούργιας πολιτείας μας,
γι’ αυτό χαμογελούσε ο λαός μέσα στα μάτια σου."
Γ. Ρίτσος
Α. Β.
