«Ο Φιντέλ έφυγε από τη ζωή, αλλά θα βρίσκεται για πάντα: Στους μικρούς και μεγάλους αγώνες των λαών σε όλο τον πλανήτη. Στη φλόγα της αντίστασης των καταπιεσμένων που διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους. Στη δύναμη όσων παλεύουν με πάθος για να διεκδικήσουν το αδύνατο, προκειμένου να πάψουν να ζουν το αδιανόητο» είπε, μεταξύ άλλων, ο Αλέξης Τσίπρας κατά την ομιλία του στην Κούβα, όπου παρευρέθηκε για να αποχαιρετίσει τον Φιντέλ Κάστρο.
Κι ο νους μας αναπόφευκτα πηγαίνει στη συζήτηση του περσινού Προϋπολογισμού, όπου ο ίδιος (!) άνθρωπος, αναφερόμενος στην εγχώρια πολιτική σκηνή, είχε μιλήσει για τον «ρομαντικό βολονταρισμό» εκείνων που προτείνουν «ανεύθυνες λύσεις ηρωικής αυτοθυσίας», την ίδια στιγμή που η δική του σταθερή Κυβέρνηση οδηγεί στην ανάκαμψη όλων των δεικτών εμπιστοσύνης και οικονομικού κλίματος…
Δεν είναι η πρώτη φορά – και σίγουρα όχι η τελευταία – που συναντάμε αντιφάσεις στα λόγια και (κυρίως) τα έργα του Αλέξη Τσίπρα. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του - οι περισσότερες από τις οποίες ψηφίζονται από κοινού με το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης - χρειάζονται ακόμα το αριστερό περιτύλιγμα που στην παρούσα φάση λειτουργεί περισσότερο στην κατεύθυνση της ‘απενοχοποίησης’ της καρέκλας για τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και (πολύ) λιγότερο της συσπείρωσης ψηφοφόρων.
Κάπως έτσι άλλωστε είδαμε μεγαλόπνοες δηλώσεις συριζαίων, οι πιο φανατικοί από τους οποίους έφτασαν να παρουσιάζουν τον Τσίπρα ως τον νέο παγκόσμιο ηγέτη της Αριστεράς… Κρεμόμαστε από τα χείλη τους για να μάθουμε αν ο Κάστρο και ο Γκεβάρα φλέρταραν με τον ρομαντικό βολονταρισμό!!
Κ. Π.
