Μπορεί το τρίτο μνημόνιο να φόρτωσε νέα βάρη στις πλάτες του ελληνικού λαού και να έχουν ήδη δρομολογηθεί τροποποιήσεις επί τα χείρω, στο πεδίο του φορολογικού και του ασφαλιστικού για παράδειγμα, όμως απ’ ότι φαίνεται οι θυσίες πιάνουν τόπο… Με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που δημοσιοποιήθηκαν σήμερα, το πρωτογενές πλεόνασμα καταγράφεται στο 3,9% του ΑΕΠ (και στο 4,19% με όρους μνημονίου), δηλαδή περίπου 8 φορές πάνω από τον αρχικό στόχο (βλ. 0,5%).
Το γεγονός σχολιάστηκε από κυβερνητικά στελέχη ως ένα εντυπωσιακό οικονομικό αποτέλεσμα που στέλνει διεθνώς ένα σήμα αποτελεσματικής διακυβέρνησης, αν και ως τέτοια θεωρείτο κάποτε από τα ίδια αυτά πρόσωπα το να ευημερούν οι άνθρωποι κι όχι οι αριθμοί. Από τότε βέβαια μεσολάβησε μία διαπραγμάτευση 17 ωρών που οδήγησε στην πραξικοπηματική επιβολή ενός μνημονίου, κατά παράβαση του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος και ο κυβερνητικός ‘ρεαλισμός’ - ή τυχοδιωκτισμός, αν προτιμάτε να λέγονται τα πράγματα με τ’ όνομά τους - που βλέπει ως αποτέλεσμα της ευημερίας των αριθμών την ευημερία, σε απροσδιόριστο χρόνο, των ανθρώπων.
Μέχρι τότε πάντως, αυτό που θυσιάζεται για τη συντριπτική πλειοψηφία δεν είναι η ευημερία, δηλαδή η άνετη διαβίωση τους, αλλά η ίδια η επιβίωση. Γιατί όπως είχε γράψει και ο Μπρέχτ «υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας».
Κ. Π.
