Δεν έχουν τέλος από το βράδυ της Κυριακής οι διθύραμβοι για την εθνική Νέων Ανδρών και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Πανευρωπαϊκό. Δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, πολιτειακοί παράγοντες και σύλλογοι στέλνουν μαζικά τα συγχαρητήρια τους στην εθνική μπάσκετ Νέων που μας έκανε υπερήφανους.
Παρόλα αυτά εγώ σήμερα θα κάνω το «δικηγόρο του διαβόλου» και δεν θα ασχοληθώ με την επιτυχία της εθνικής ομάδας, αλλά με κάτι που με προβληματίζει, το μέλλον της.
Βλέπετε καλοί οι πανηγυρισμοί, όμορφα τα αποθεωτικά σχόλια, αλλά η ουσία είναι τα παιδιά της Νέων να γίνουν αύριο στελέχη της Ανδρών και για να συμβεί αυτό θέλει δουλειά πολλή και ευκαιρίες.
Ξέρετε πόσα ταλέντα έχουν περάσει από το ελληνικό μπάσκετ και παρέμειναν για πάντα ταλέντα γιατί οι ελληνικές ομάδες δεν τους έδωσαν τις απαραίτητες ευκαιρίες; Ξέρετε πόσοι νεαροί μπασκετμπολίστες σκούπιζαν τους πάγκους μέχρι τα 25 τους με αποτέλεσμα να καούν;
Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να μην εμπιστευόμαστε τους νέους. Πρέπει να τριανταρήσεις για να σε εμπιστευτούν και αν σε άλλες δουλειές, η υπομονή είναι προσόν και η δικαίωση έρχεται έστω και αργά, στο μπάσκετ για κάθε επαγγελματία υπάρχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα σύντομη.
Στις ΗΠΑ, αλλά και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες θεωρείσαι ταλέντο στα 15 σου, στα 18 σου θεωρείσαι «έτοιμος», εδώ ακόμα και στα 25 μπορεί να σε θεωρούν... ταλέντο!
Για αυτό λοιπόν, πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι από την εθνική Νέων μόνο ο Κόνιαρης είχε ουσιαστική συμμετοχή στην ομάδα του (ΠΑΟΚ), όλοι οι υπόλοιποι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σκούπιζαν τον πάγκο στις ομάδες τους ή είχαν ελάχιστη συμμετοχή.
Και αν για τους «αιώνιους» υπάρχει η δικαιολογία της Ευρωλίγκας που δεν αφήνει περιθώρια λάθους και ευκαιριών σε νέους, για τις υπόλοιπες ομάδες της Α1 δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Αντί να παίρνουν αμφιβόλου προελεύσεως Αμερικανούς με το τσουβάλι, ας δώσουν ευκαιρίες και στα δικά μας παιδιά, δεν έχουν να χάσουν τίποτα, μόνο να κερδίσουν, τόσο αυτοί όσο και το ελληνικό μπάσκετ
