Ένα πράγμα πιστοποιούν τελεσίδικα σήμερα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ: το πόσο βαθιά κι απέραντα μπορεί να βυθιστεί στην αθλιότητα ο – μέχρι πρότινος – οδοιπόρος, αν η συγκυρία – κι όχι το ίδιο το ιστορικό προτσές – τον μετατρέψει από πεζό σε καβαλάρη.
Το μέγεθος της αστρονομικής απόστασης που χωρίζει τον πεινασμένο από τον χορτάτο μέχρι λιποθυμίας μπορεί ενίοτε να χωρέσει σε ένα επαίσχυντο «ναι». Στο «ναι» που ψελλίζουν (και) σήμερα, κάνοντας νόμο του κράτους την ποινικοποίηση της «παρακώλυσης» των πλειστηριασμών, οι «ριζοσπάστες» και «αριστεροί» βουλευτές του κόμματος που υποσχόταν να φέρει την ελπίδα. Ένα «ναι» που προφέρεται χωρίς αιδώ, χωρίς τύψεις, χωρίς καν τον φερετζέ του «κοινωνικού αγωνιστή»: στην άγρια ταξική πάλη που μαίνεται, έχουν προ πολλού επιλέξει το απέναντι στρατόπεδο. Σήμερα απλώς κόβουν και την τελευταία γέφυρα.
Από τη θαλπωρή του παχυλού τους μισθού, για ακόμη μια φορά «θυσιάζονται». Είναι συνηθισμένοι άλλωστε οι χαλύβδινοι ετούτοι «αγωνιστές» στις θυσίες. Ναι, το φτύνουν – για ακόμη μια φορά – το «ένδοξο» παρελθόν τους, ναι, ξορκίζουν – ακόμη μια φορά – το φάντασμα που πλανιέται πάνω απ' την Ευρώπη. Ίσως γιατί το φάντασμα αυτό τώρα, έχει στόχο (και) τους ίδιους. Μπορούν να (ξανα)ζήσουν με ξεροκόμματο και φασολάδα; Τώρα, που γεύτηκαν – πρώτη τους φορά – «τσάτνεϊ σύκου» και «μους καπνιστής λευκής μελιτζάνας» στα γκουρμέ τραπέζια που απλόχερα τους στρώνει ο πρώην αντίπαλος;
Στη φυλακή οι «ακραίοι». Πρόκειται άλλωστε για «τρελούς», το είπε σήμερα ο κ. Κοντονής αναφερόμενος (και) σε πρώην συντρόφους και συναγωνιστές του. Μόνον «τρελοί» επιμένουν να αντιστέκονται στον μονόδρομο της ΤΙΝΑ. Μόνον «τρελοί» βάζουν το σπίτι μιας λαϊκής οικογένειας πάνω απ' τα μπόνους των τραπεζιτών, πάνω απ' τους εξαψήφιους μισθούς που εισπράττουν οι καλοπληρωμένοι μάνατζερ κουνώντας παράλληλα το δάχτυλο στους ξεζουμισμένους πρώην «νοικοκυραίους», οι οποίοι τώρα βαφτίστηκαν «στρατηγικοί καλοπληρωτές».
«Παρακώλυσις πλειστηριασμού»; Αδίκημα! Η «παρακώλυσις αριστερού παρελθόντος», στο μεταξύ, είναι προφανώς πράξις δικαίου. Όπως και η «παρακώλυσις» της όποιας συνειδήσεως, του όποιου δισταγμού. Ο «νόμος» έρχεται ως φόβητρο να αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα τάξη. Στη χώρα ετούτη, πλέον, μιλούν οι «λογικοί». Τους «τρελούς», τους δένουμε. Για τους λοιπούς «ασθενείς», υπάρχουν – αν τούτο «απαιτηθεί» – χειρουργικά τραπέζια. Κι άφθονος γύψος.
Θα είναι σφάλμα να εκληφθεί η αναφορά στον γύψο ως υπερβολή. Αν το πρώτο βήμα στην καταστολή τής – όποιας – αντίδρασης είναι η ποινικοποίησή της, ποιο θα 'ναι το επόμενο; Και – σημειώστε – το πρώτο βήμα δεν ήταν η σημερινή υπερψήφιση της τροπολογίας (ή, ορθότερα, της ντροπολογίας, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους): έγινε λίγες εβδομάδες νωρίτερα, με την απόπειρα να βγει η απεργία στην παρανομία. Στο μέλλον που μας επιβάλλουν – αυτό το εφιαλτικό μέλλον που χτίζουν με κάθε «ναι» τους οι «ριζοσπάστες» βουλευτές του κυβερνώντος «αριστερού» κόμματος – η διεκδίκηση των στοιχειωδών για έναν αξιοπρεπή βίο δεν θα 'ναι απλό αδίκημα: για εσχάτη προδοσία θα δικάζονται όσοι δεν υποκύπτουν. Κι ας αναφέρει – ακόμη – το Σύνταγμα, στην ακροτελεύτια διάταξή του πως η τήρησή του «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Ήδη, άλλωστε, η συζήτηση για την «αναθεώρηση του Συντάγματος» έχει ανοίξει...
