Παρακολουθώντας κανείς τους λόγους των βουλευτών στο ελληνικό κοινοβούλιο, με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού για το 2015, έρχεται αντιμέτωπος με δύο ‘πραγματικότητες’. Η μία πλευρά, αυτή των κυβερνητικών βουλευτών, μιλά για σταθεροποίηση της οικονομίας, μέσω της επίτευξης ισοσκελισμένου ισοζυγίου, η οποία στρώνει τον δρόμο για την ανάπτυξη και η άλλη, όπως αποτυπώνεται στο λόγο σύσσωμης της αντιπολίτευσης - παρά τη διαφοροποίηση σε πολλαπλά επίπεδα στο εσωτερικό της - κάνει λόγο για «διατήρηση του καθεστώτος του μνημονίου» (Τσίπρας), «συνέχιση της ίδιας συντηρητικής πολιτικής της μονόπλευρης λιτότητας» (Κουβέλης), «είσοδο σε νέα μνημόνια» (Καμμένος), «μη ανάκτηση των απωλειών» (Παπαρήγα).
Η κυρίαρχη ανησυχία στην πολιτική σκέψη της κυβερνητικής πλευράς και το κατ’ αυτή ανάχωμα στην ανάπτυξη φαίνεται να είναι η στάση της αντιπολίτευσης αυτή καθαυτή, δηλαδή το γεγονός ότι υπάρχει και ασκεί το θεσμικό της ρόλο, την ίδια στιγμή που εκφέροντας αυτοαναφορικό λόγο μιλάει για «υπεράνθρωπη και άδικη προσπάθεια» από την πλευρά της και για την «μοναξιά της μάχης» (Βενιζέλος). Η αντιπολίτευση, από την άλλη, υποστηρίζει ότι ακόμα και στο υποθετικό σενάριο της επιστροφής στην κανονικότητα, δηλαδή στην ανυπαρξία νέων απαιτήσεων από μέρους της τρόικας και της εκλογής νέας κυβέρνησης στο τέλος του 2015, όπως ακριβώς θέλει η κυβέρνηση, είναι η συνέχιση των ίδιων πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων και της επισφαλούς απασχόλησης που θα αποβεί καταστροφική για τη χώρα και τους πολίτες της (Βαλαβάνη).
Ειδική μνεία αξίζει στην κοινοβουλευτική παρουσία του πρωθυπουργού της χώρας, κύριου Αντώνη Σαμαρά, καθώς από τη μία «έλαμψε» δια της απουσίας του κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού – δεν παρέστη ούτε στην ομιλία του Υπουργού Οικονομικών, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί τα τελευταία 22 χρόνια, όπως επισήμανε εμφατικά από το βήμα της Βουλής ο Πάνος Καμμένος - και από την άλλη δεν δίστασε να… κοντραριστεί με την τρόικα, τους υπολογισμούς της οποίας χαρακτήρισε πολύ συντηρητικούς, στην προσπάθεια του τόσο να καθησυχάσει τους ψηφοφόρους του, όσο και να επιτεθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αίσθηση προκάλεσε ακόμα η ‘ευαισθησία’ του αναφορικά με την ελεύθερη βούληση των βουλευτών και το ενδεχόμενο αυτή να πληγεί, καθώς είναι ο ίδιος που την έχει βάναυσα προσβάλλει στο παρελθόν, διαγράφοντας συστηματικά τους διαφωνούντες βουλευτές του κόμματός του.
Αναφέρθηκα στην αρχή σε δύο διαφορετικές ‘πραγματικότητες’, δύο διαφορετικές προσεγγίσεις της μίας και μοναδικής πραγματικότητας. Η σκοπιά των κυβερνώντων για την σταδιακή επιστροφή στα προ της κρίσεως επίπεδα και η άλλη που κάνει λόγο για περαιτέρω επιδείνωση. Ευτυχώς για μας, η αυταπόδεικτη πραγματικότητα του αξιώματος ότι δύο διαφορετικές οπτικές, ριζικά διαφορετικές και μάλιστα αντίθετες μεταξύ τους, δεν γίνεται να είναι ταυτοχρόνως αληθείς μας βγάζει από τον κόπο να αποδείξουμε ότι… δεν είμαστε ελέφαντες και ότι άρα μία από τις δύο πλευρές είτε ψεύδεται, είτε έχει στρεβλή αντίληψη της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί σήμερα στη χώρα μας… Μένει στον καθένα από μας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, αφού πρώτα φροντίσει να απαλλαγεί όσο είναι δυνατό από τις δικές του μικροπολιτικές αντιλήψεις.
(Πρώτη δημοσίευση: inagreece.gr)
