Μετά από μία κάκιστη φάση ομίλων με γκρίνια, εσωστρέφεια, υπονοούμενα και… άθλιο μπάσκετ η εθνική κατάφερε (με την ψυχή στο στόμα και πολλά lexotanil στους φιλάθλους της) να περάσει στη νοκ άουτ φάση του Ευρωμπάσκετ και να αποφύγει ένα κάζο παρόμοιο της καταραμένης Ντιζόν το 1999.
Η εμπειρία και η αποδεδειγμένη αξία των Καλάθη-Σλούκα οδήγησαν την εθνική στη νίκη κόντρα στους Πολωνούς στον «τελικό του θανάτου» και έδωσαν το φιλί της ζωής στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Επειδή όμως, όλα τα παραπάνω ανήκουν στο χθες και το σήμερα είναι σήμερα και φέρει άρωμα Βαλτικής, η επίσημη αγαπημένη σε λίγη ώρα αντιμετωπίζει τη Λιθουανία σε ένα ματς «do or die» που θα καθορίσει την επιτυχία από την αποτυχία.
Βλέπετε αν η εθνική αποκλειστεί απόψε το ταμείο θα είναι… μείον, ενώ αν προκριθεί στους 8 ελάχιστοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν τη φετινή πορεία αποτυχημένη.
Το πρόβλημα για την επίσημη αγαπημένη βέβαια, έγκειται στο γεγονός ότι έτσι όπως τα κατάφερε στη φάση των ομίλων, στους 16 έχει τον δυσκολότερο δυνατό αντίπαλο, αλλά όπως και να έχει ξεγραμμένη δεν τη λες.
Είμαι μάλιστα πεπεισμένος ότι σε λίγη ώρα στην Κωνσταντινούπολη το σύνολο του Κώστα Μίσσα θα κάνει στο παρκέ κατάθεση ψυχής και θα παίξει τα ρέστα του για πρόκριση. Το μόνο ερώτημα είναι αν μπορεί. Μπορεί;
Οι Καλάθης, Σλούκας, Πρίντεζης, Θ. Αντετοκούνμπο και τα άλλα παιδιά είναι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα και ευελπιστούμε όλοι η απάντηση που θα δώσουν να είναι καταφατική.
